Nou, daar ben ik weer. Ik heb volgens mij 2 maanden niks van me laten horen hier, maar er is ook zoveel gebeurd in de afgelopen twee maanden.
Zoals jullie allemaal wel wisten, was ik weer begonnen met werken bij de spar. In het begin ging ik er heen met volle moed, maar die moed zakte steeds meer in m’n schoenen. Ik had natuurlijk geen geluk, want ik had een flinke kaakontsteking. Daardoor heb ik twee weken thuis moeten zitten en ben ik er bijzonder ziek van geweest. De ontsteking ging helemaal niet weg, m’n antibiotica moest verdubbeld en verlengd worden, het werkte allemaal niet. Uiteindelijk is er een kies getrokken en daarna is het een stuk beter gegaan. Ondanks dat het beter ging, had ik het erg zwaar bij de spar. De werkdruk lag te hoog en er waren wat meer invloeden waardoor ik heel laag in m’n energie zat. Op een gegeven moment, was ik zo moe. Ik reed in de file naar m’n werk, ik vocht tegen m’n slaap. Uiteindelijk verloor ik dat gevecht en viel ik in de garage bij m’n werk in slaap. Ik kwam bijna elke dag huilend en trillend thuis van de vermoeidheid, ik kon niet meer. Het voelde als falen, want ik was er helemaal klaar voor. Ik was er klaar voor, maar binnen een paar weken voelde het alsof ik weer terug bij af was. Uiteindelijk kreeg ik dan ook het telefoontje dat ik niet door m’n proefperiode heen was gekomen.
Die dag heb ik de hele dag liggen huilen omdat ik naar mijn gevoel gefaald had. Ik was boos op mezelf, maar ook op m’n omgeving. Hoe heeft niemand dit gezien? Hoe heeft niemand gezien dat ik het zo zwaar had? Uiteindelijk waren er natuurlijk wel mensen die het zagen in m’n omgeving, maar ook heel veel niet. Ik werd overspoeld met complimenten, hoe goed het met me ging, hoe goed ik er uit zag, dat iedereen trots op me was, terwijl ik van binnen mezelf vasthield aan een heel dun draadje.
Ik dacht eerst, ik geef het op. Ik kan nog niet werken, het is teveel. Stiekem was ik wel wat vacatures aan het bekijken, maar moest er eigenlijk niet aan denken om weer te gaan werken. Ik reageerde op een paar vacatures, waaronder die van de Jumper. Een dierenwinkel, leuk! Dat is altijd al wel m’n droom geweest, maar werd eigenlijk altijd afgewezen. Ik kreeg gelijk reactie en mocht op gesprek komen. Ik werd aangenomen en stond er geen moment bij stil dat ik eigenlijk eerst tot rust wilde komen. Onwijs blij en een beetje nerveus begon ik een week na mijn ontslag bij de Jumper en jeetje, wat een verschil! Ik kwam niet meer huilend thuis, maar vol met verhalen over hoe geweldig het allemaal was. Uiteindelijk heb ik het onwijs naar mijn zin bij de Jumper en ik hou het goed vol. Ik heb nu nog een 16 uren contract, waardoor het soms wel eens gebeurt dat ik een week vrij heb, omdat ik bijvoorbeeld woensdag werkte en vervolgens volgende week vrijdag pas weer mag. Ik baalde er gewoon van! Ik loop nu best vaak met Domino naar de Jumper, aangezien het letterlijk om de hoek zit. Do’tje wordt dan flink verwend, mag wat lekkers uitkiezen en leert steeds beter met drukte om te gaan. Ik heb m’n wandeling en ben weer even op die oh zo fijne plek geweest. Praatje maken met collega’s en weer naar huis.
Huis. Ja, dat is wel even een dingetje. Zoals jullie weten, ben ik bij Xander in gaan wonen. Waarom zo snel? vraag je je misschien wel af. Mijn vader en Lies hebben een huis gekocht. Een huis, in Boekelo. 200 km verderop. Ik vind het erg leuk voor e en het is hun ook onwijs gegund, maar ik heb het er heel moeilijk mee. Als ik er al aan denk springen ed tranen in mijn ogen. Alle jaren is mijn vader mijn vangnet geweest (Nog steeds, trouwens!) en nu heb ik in mijn hoofd het gevoel dat ik dat los moet laten. Het voelt heel ver weg, aangezien ze altijd wel binnen 20 minuten rijden in de buurt waren. Het voelt een beetje eenzaam zelfs, want de enige die er was toen mama overleed, was m’n vader. Het liefst heb je je ouders natuurlijk altijd in de buurt, of uberhaupt om je heen. Mama is er niet meer, m’n vader nog wel, maar wel 200 kilometer verderop. Ik zal eraan moeten wennen en het komt uiteindelijk wel goed, maar voor nu vind ik het nog wel heel moeilijk.
Xander doet enorm zijn best om van zijn huis, ons huis te maken. Ik mocht wat meubels meenemen en ondertussen staat de woonkamer ook alweer vol met planten en kaarsjes. Mijn spullen staan nu op drie locaties, wegens gebrek aan ruimte, maar ook dat komt wel weer goed. Het is gewoon even wennen en volhouden. Ik vind het erg moeilijk om mezelf ergens thuis te voelen. De eerste keer dat ik dat gevoel leerde kennen was in zevenkamp. Toen ik daar afscheid van moest nemen viel me dat zwaar, zoals elk afscheid eigenlijk. Toen kwam het afscheid van het huis van mama, wat ik ook onwijs moeilijk en verdrietig vond en nu komt het afscheid van die fijne veilige kamer in Krimpen. Die kamer, die ik helemaal naar mezelf heb gemaakt en tot mijn verbazing voelde als een klein huisje. Waar ik de grootste tranen heb gelaten, maar ook veel lol heb gehad. Waar ik mezelf heb gehaat en waar ik van mezelf heb leren houden. Binnenkort gaat ook die deur voor altijd dicht.
Nu is het aan mij om me bij Xander thuis te voelen, maar mijn hoofd doet er moeilijk over. Op een of andere manier krijg ik het er maar niet in en voel ik me nog steeds te gast, terwijl dat helemaal niet nodig is. Ik heb m’n spullen hier, m’n werk, m’n allerliefste Do en de allerbeste en liefste Xander. Xander doet zo zijn best en ik hou enorm van hem. Oké, soms botsen we wel eens, maar ook dat hoort erbij. Zeker als je eigenlijk twee dezelfde personen tegenover elkaar hebt staan. De truc is nu, om niet meer af en toe tegenover elkaar te staan, maar naast elkaar. Daar werken we keihard in en ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. We hebben enorm veel lol samen en we houden heel veel van elkaar.
Ik heb de laatste tijd steeds vaker de klap dat mama er niet meer is. Alsof ik het nu pas echt begin te realiseren? Het is heel gek, maar opeens komt dan die verscheurende pijn en niet te stoppen tranen. Het enige wat ik dan op dat moment wil is mama. Ik ben dan verdrietig, maar ook onwijs kwaad. Waarom mama? Waarom? Waarom zo snel? Waarom zo vroeg? Het is zo oneerlijk! Het lijkt wel alsof ik het steeds moeilijker begin te vinden en het gemis wordt steeds groter. Zeker nu het beter met me gaat, ik zou het zo graag willen delen met haar en zien dat ze trots op me zou zijn. Soms wil ik ook gewoon weer als een klein kind in haar armen liggen, even nergens aan denken en alleen maar overstroomd worden door de liefde van mama.
December komt er weer aan en er zijn een aantal leuke plannen, maar toch zie ik er enorm tegen op. Weer een december zonder mama, kerst zonder mama, top2000 zonder mama, oud en nieuw zonder mama.. Ik weet niet hoe ik het dit jaar ga doen. Vorig jaar heb ik me terug getrokken in m’n veilige kamer, maar dit jaar wil ik dat eigenlijk niet doen. Buiten dat, is daar eigenlijk ook helemaal geen tijd voor. Het liefst verstop ik me toch, het is een soort tweestrijd in m’n hoofd. Niemand hoeft m’n verdriet te zien, ik heb daar geen behoefte aan, maar aan de andere kant weet ik dat mama had gewild dat ik ervan zou genieten, dus dat ga ik maar proberen.
Domino voelt zich ook helemaal thuis hier. De schat is gek op Xander, soms is het Xander en Domino tegen mij, haha! Die twee zijn heerlijk met elkaar een ondertussen heeft Domino ook de harten van de familie gestolen. Die enge gevaarlijke hond die lelijk doet tegen mannen? Die is helemaal fan van opa. Oma is ook fantastisch, want zij gaf stiekem worstjes aan Domino op de verjaardag! Met Do’tje zelf gaat het ook goed. Hij blaft bijna niet meer uit het raam en wordt steeds socialer weer in de buurt. Ook voor hem is het erg wennen, maar dat lukt hem wel. Helaas zijn we er laatst wel achter gekomen dat hij artrose in zijn ruggenwervels heeft. Het is nog niet heel ernstig, dus ze willen nog niet starten met pijnstillers, maar het idee dat mijn lieve schat pijn heeft in zijn rug doet mijn hart zeer. Ook zijn ze erachter gekomen dat zijn nierwaarden wat verhoogd waren. Over 4 weken moet hij weer terug naar de dierenarts om weer bloed te prikken en dan gaan ze kijken of het hetzelfde is gebleven, of dat het gezakt of gestegen is. Nog even onwijs spannend dus!
Dus ja, ik laat alles maar even op me af komen, maar doe ondertussen onwijs m’n best om het allemaal bij te houden. Ik kom van ver en had hier nooit gestaan zonder m’n liefste Xander en door hem heb ik ook de motivatie om het bij te houden.
Lieverd, ik ben je dankbaar voor alles wat je doet en voor wie je bent. Ik hou enorm veel van je en ik wil je nooit meer kwijt. Ik hou van je, Xander! ♥︎
Dikke knuffel
Danielle