Hey mama. Ik heb je zoveel te vertellen, dat ik dacht, ik doe het maar via een blog. Het liefst wil ik het je persoonlijk vertellen en dan de reactie in je mooie ogen zien, maar dat kan helaas niet.
Ik weet nog heel goed wanneer je zei ”Je moet me één ding beloven. Je moet me beloven dat je weer gaat leven, weer gaat genieten. Dat je over je angsten heen komt, leuke mensen om je heen verzameld, nieuwe avonturen aan gaat en weer een baantje vind, om vervolgens een huisje te vinden en zo alles weer op de rit te krijgen.” Dit zei je de laatste dag dat we elkaar konden spreken, mama.
Het eerste jaar heb ik vooral mijn kop in het zand gestoken en heb ik de emoties de overhand laten nemen. Heel stiekem was ik wel begonnen met rijlessen, wat ik kon doen dankzij jou, mama. Je wilde dat al zo graag toen ik 18 werd. Je had een proefles voor me geregeld en ik kon alleen maar huilen omdat ik niet durfde. Ik durfde niet achter het stuur en had gezworen dat ook nooit van m’n leven te gaan doen!
Toch ben ik gestart met rijlessen, in het begin was dat wel een beetje spannend, maar inderdaad mama, het valt allemaal wel mee. Toen jij zo ziek was heb ik mezelf keer op keer vervloekt omdat ik geen rijbewijs had, want dan had ik jou overal naartoe kunnen brengen, maar helaas kon dat toen nog niet.
Ik heb er even over gedaan, maar uiteindelijk ben ik geslaagd, bij m’n tweede rij-examen! Ik had een geweldige rijleraar. Hij heeft mij ook goed geholpen met mijn angsten onder ogen komen. Ik heb met hem gelachen, maar we hebben ook samen gehuild, waarna ik weer eens een prachtige levensles van hem kreeg. Toen de examinator zei dat ik was geslaagd kon ik alleen maar huilen mama, want ik heb al 1 ding van m’n belofte waar kunnen maken. Ook is het zo, dat nu ik elke keer naar dat roze pasje kijk, heb ik steeds een stukje jou bij me.
Oma gaf haar auto aan mij, zij mocht niet meer rijden. Ik ben daar zo onwijs dankbaar voor! Ik weet dat je oma niet heel lief vond, maar ik denk dat je mening nu wel bijgesteld zou zijn. Oma heeft mij een heel stuk vrijheid geschonken, waar ik intens blij mee ben.
Ondertussen heb ik ook een vriend, mama. Als je erbij was geweest, had je geschreeuwd ”God, mocht eens tijd worden met jullie twee!” Ik hoor het je zo zeggen. Het is Xander, juist, dé Xander, die jij een paar jaar geleden al een duwtje mijn richting op gaf. Hij maakt mij gelukkig mama. Hij helpt mij en ik help hem, ik voel me weer veilig en geliefd, mama. Je had Xander een leuke schoonzoon gevonden, dat weet ik zeker.
We zijn ook op vakantie geweest! Naar Zuid-Frankrijk. Ja, je dochter, die niet naar de jumbo durfde, is naar Zuid-Frankrijk geweest. Het was daar fantastisch mama! Ik ben zelfs bruin geworden, het is een wonder haha. Het is me heel vaak gebeurd deze vakantie, dat ik dacht ”ik wil dit voor mama kopen” of, ”ik ga dit aan mama vertellen.” Dat waren even hele pittige momenten, maar Xander was daar om me dan weer even op te vangen. Ik heb op vakantie zoveel angsten overwonnen, mama. Ik heb op vieze wc’s gezeten, ik ben gaan douchen op de camping, ik heb eten gegeten wat ik niet kende, ik ben zelfs alleen naar een van de grootste supermarkten gegaan! Ook heb ik heel wat gereden, wat ontzettend spannend was. Op een gegeven moment zaten we vast op een berg en ik denk dat jij op dat moment daarboven met je handen voor je ogen hebt gezeten, om me uit te lachen. In al die tijd, heb ik maar 1 echte paniekaanval gehad, maar die was gegrond, want ik flikkerde bijna in z’n achteruit het ravijn in met de auto, haha. Uiteindelijk is het allemaal gelukt! Jeetje mama, wat had ik je graag de foto’s laten zien en alles in detail tegen je willen vertellen. Ook al geloof ik wel, dat je het stiekem allemaal wel gezien hebt.
Waarom ik dat geloof? Ik weet het gewoon en soms voel ik het ook. Op een gegeven moment zat ik her helemaal doorheen op de terugweg, heb ik keihard zitten huilen op een parkeerplaats ergens in Frankrijk en toen kwam er een mooie blauwe vlinder op m’n telefoon zitten. Die vlinder ging niet meer weg en bleef bij me. Hij ging op m’n zonnebril zitten, in m’n haar, op m/n telefoon en zelfs ook nog op m’n handen en vingers. Toen wist ik zeker, mama kijkt mee.
Mama, ik ga samenwonen met Xander. Door omstandigheden gaat het allemaal wat sneller dan het normaal zou gaan, maar we staan er allebei open voor. Buiten dat hebben we elkaar ook in een tentje overleefd, dus dit moet ook wel lukken haha. Het wordt de komende maanden even aanpoten, maar we hebben er allebei alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. Do’tje gaat mee, natuurlijk! Do is helemaal gek op Xander en heeft het onwijs naar zijn zin hier in Vlaardingen, dus dat komt ook wel goed. Heel stiekem vind Do het wel fijn om in een huisje te wonen zonder stuiter puppy. (Een stuiter puppy die jij trouwens heel erg leuk had gevonden, mam. Ze is zo leuk en schattig, maar vooral heel druk haha.)
Zo lijkt het toch wel, dat ik best wel wat van mijn beloftes ben nagekomen, mama. Er mist alleen nog 1 ding..
Een baan. Nou, wat toevallig!
Mama, ik heb gister een gesprek gehad, bij Edwin. Edwin ken je wel, want jij wilde nadat ik ziek werd dat ik daar weer zou beginnen. Dat leek jou het veiligst en voor mij een goede en vertrouwde start. Ik schoof het van de baan, (pun intended) en wilde er niks mee te maken hebben. Twee jaar geleden solliciteerde ik ergens, wat was je daar trots op. Alleen kreeg ik na het gesprek paniekaanvallen en huilbuien omdat ik bang was dat ik zou worden aangenomen, dus dat deed ik maar niet meer. Ik was er gewoon nog niet klaar voor.
Maar nu mama, nu ben ik er klaar voor. Gisteren was het gesprek en ik mag morgen al beginnen! Ik heb er onwijs veel zin in, mama. Het voelt ook een beetje als thuis komen, omdat ik het daar natuurlijk al bijna 15 jaar ken. Geen paniek nu, geen huilbuien, maar een stuiterende Daan, omdat ze zo graag wilt beginnen, maar ook, omdat dit weer een stukje belofte is, mama.
Het komt wel goed mama. echt waar. Het liefst had ik jou natuurlijk gewoon bij mijn zijde gehad en het je allemaal persoonlijk verteld, maar helaas gaat dat niet. Tuurlijk zijn er nog genoeg dalen en ga ik af en toe op m’n bek, maar dat hoort er ook wel een beetje bij denk ik. Er zijn nog genoeg momenten waar ik keihard in huilen uitbarst omdat ik je zo mis en op dat moment even niet weet hoe ik dit zonder jou zou moeten aanpakken. Ik mis je stem, je lach en je knuffels, maar ik weet 100% zeker dat je me een handje helpt daarboven.
Ik hoop dat ik je uiteindelijk toch trots heb gemaakt, mama. Ik heb gevochten en ik vecht nog steeds, maar het gaat allemaal de goede kant op.
Het spijt me dat ik het niet eerder heb aangepakt, zodat ik je reactie kon zien, maar ik weet nu dat ik er klaar voor ben. Ik ga ervoor, met jou in mijn hart en gedachten. Jouw helpende hand van boven wanneer ik het even moeilijk heb.
Ik hou van je, mama. Ik mis je.
Neusje neusje
Pluizebol ♥︎