Juli. Een maand waar ik eigenlijk al bijna een heel jaar tegenop zie, omdat dat dé maand is van het afscheid nemen van mama, het bijstaan in het ziekenhuis en ook het overlijden van mama. Ik had me al bedacht dat ik het best moeilijk zou gaan krijgen, maar dít had ik natuurlijk nooit verwacht.. Het is nog niet eens het einde van de maand, maar ik moest gewoon even van me af schrijven.
Allereerst begon deze maand geheel onverwachts echt fantastisch. Ik was enorm verdrietig omdat ik met mama eigenlijk naar Queen + Adam Lambert zou gaan, maar omdat het totaal drie keer was verplaatst en ze uiteindelijk ziek werd, moest ze onze kaartjes verkopen zodat ze haar zorg kon betalen. Ik vertelde dat tegen Xander en hij zei ”ja, we kunnen nu natuurlijk nooit meer aan kaartjes komen.” Ik zei dat ik het kon proberen via ticketswap. ”Jajoh, moet je doen!” en zo geschiedde. Ik kon kaartjes krijgen en bestelde ze. Xander maakte geld over en zo vertrokken we een uur later richting Amsterdam.
Queen, jeetje, wat een fantastisch mooie magische avond was dit zeg. Iets wat ik nooit van m’n leven had willen missen. Samen met Xander en met mama in mijn hart. Ik had verwacht dat ik heel hard zou huilen omdat ik eigenlijk met mama zou gaan, maar uiteindelijk voelde het allemaal hartstikke goed. Het klopte even, alsof mama er gewoon bij was. Deze avond zal ik ook nooit meer van mijn leven vergeten.
Xander, jeetje. Wie had dat verwacht? Nou, om heel eerlijk te zijn, bijna iedereen in onze omgeving behalve wijzelf haha. 1 Juli is voor ons de datum dat we uiteindelijk toch besloten dat het wel meer dan vriendschap is. Hij zelf heeft er nooit echt een geheim van gemaakt, maar ik ben heel goed geweest in mijn gevoelens wegstoppen. Zo goed, dat ik het zelf geeneens door had. Tot hij zei, een week eerder, wat hij eigenlijk voor me voelde. Ik heb er een week over liggen malen en heel voorzichtig heb ik steeds meer van mijn eigen gevoel toegelaten in m’n hoofd en zag ik in dat ik er eigenlijk wel hetzelfde over dacht. Eigenlijk al langer dan ik wilde toegeven aan mezelf. We komen uit best wel een stabiele basis, omdat we al een hele goede vriendschap van 10 jaar hebben opgebouwd.
Jeetje, wat ben ik gek op hem. Hij laat mij weer zien dat het leven ook mooi kan zijn, hij laat mij zien hoe ik weer kan genieten van de kleine dingen. Hij leert mij weer lachen, hij leert mij weer lief te hebben, maar hij leert me ook te accepteren dat ik lief gevonden kan worden. Dat ik er ook mag zijn en dat het het allemaal wel waard is. Hij leert me te zorgen, maar ook het accepteren om zorg te durven ontvangen. Hij geeft mij de liefde en veiligheid die ik een hele lange tijd kwijt was en zeker niet meer in mezelf kon vinden. Het grootste deel wat ik in mijzelf ben kwijt geraakt de afgelopen tijd, weet hij heel goed weer aan te vullen.
Andersom zijn er natuurlijk ook dingen die ik hem leer, maar dat is niet mijn story to tell. Wat ik wel weet, is dat ik onwijs veel van hem hou en ook intens gelukkig word van Xander en Do’tje samen.
We hebben na 1 juli een paar leuke dingen gedaan, lekker naar het strand gegaan, wandelingen gemaakt, plannen voor de vakantie gemaakt. Ondertussen ben ik weer begonnen met mijn rijlessen, wat mede kon door fantastische mensen die een donatie hebben gedaan, dank daarvoor!
Helaas kon ik niet heel lang van m’n lessen genieten, want, helaas.. Binnen 3 maanden was het weer zo ver. Corona. Eind april was ik voor het eerst aan de beurt en dat viel me zwaar. Eigenlijk ben ik nog steeds herstellende daarvan. 13 Juli had ik een holter onderzoek, omdat ik veel last heb van een extreem hoge hartslag in een zeer kort tijdsbestek. Daarbij heb ik ook lage bloeddruk problemen, waardoor ik wel eens onderuit ga en me helemaal niet fit voel.
2 Dagen na het holter onderzoek ging ik met m’n vader en Lies naar de kringloopwinkel, ik maakte me zorgen om Xander omdat hij corona had opgelopen en flink ziek was. Ik voelde me heel naar en machteloos omdat ik er niet voor hem kon zijn wanneer hij het nodig had.
Na de kringloopwinkel gingen we naar een tuincentrum en ik kreeg opeens hoofdpijn en spierpijn, voelde zo al m’n energie uit m’n lijf trekken. Ik hield het nog heel even vol., we moesten nog wat boodschappen doen, maar jeetje, ik kon niet meer..
Eenmaal thuis toch maar even een test gedaan en jahoor, positief. Blinde paniek natuurlijk, want ik was de enige in huis. Snel m’n spullen ingepakt en ook maar die van Do’tje en ik vertrok naar Xander toe, want die had immers ook Corona. Eerst ging het nog wel oké, ik deed wat dingetjes in het huis en hielp hem, maar al snel ging het heel erg de verkeerde kant op.
Zaterdag avond kreeg ik het al zo benauwd en was de koorts al zo heftig, dat we toch maar de covid post hebben gebeld. Vanuit daar, omdat er best wel wat paniek ook in mijn lijf zat, zijn we doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Na wat uren daar gelegen te hebben en onderzoeken gehad te hebben, zijn we weer naar huis gestuurd onder het mom ”gewone corona klachten.” Uitzieken en rust houden. Pijnstillers nemen en hopen op het beste. Ik merkte al heel erg dat mijn lichaam de klap niet nog een keer kon opvangen. De vermoeidheid was erg aanwezig in ieder geval..
Ik vond het dood eng. De emoties waren ook hoog, aangezien er ook gevraagd werd naar longziektes in de familie. Moest ik weer gaan vertellen over mama, emoties, angst. Het was teveel.
In de nacht weer naar huis gestuurd dus. De twee dagen daarna probeerde ik rustig te blijven, koorts schommelde heen en weer. Uiteindelijk leek het dinsdag weer wat beter te gaan, ondanks de 39 graden buiten, maar in de avond kreeg ik een hele flinke terugval. Mijn adem begon te raspen en ik had het gevoel dat ik door een dicht geknepen rietje ademde, tenminste, een poging tot ademen. Huisartsenpost weer gebeld, moesten weer langs komen.. Weer hetzelfde verhaal, maar zo benauwd, niet te doen.. Daar ook keihard door m’n benen gezakt en uiteindelijk moesten we met spoed naar de spoedeisende hulp. Daar werd ik gelijk naar binnen gehaald en aangesloten op de hartmonitor, saturatie meter, bloeddrukmeter en ik kreeg een infuus met zoutoplossing en paracetamol. Er werden weer nieuwe onderzoeken gedaan en ik werd verneveld. Uiteindelijk werd er na vier uur de keuze gemaakt om me te laten overnachten in het ziekenhuis. Op dat moment sloeg de paniek enorm toe..
De vorige keer dat ik in het ziekenhuis lag, was na mijn galblaas operatie en als je me al vanaf het begin volgt, weet je wel hoe dat is gegaan. Buiten dat, was het ook enorm confronterend, want toen het ziekenhuisbed de kamer in werd gereden, werd ik terug gezogen in een flashback waar mama in dat bed lag toen ze zo slecht ging en ze ook net was overleden.. Daar kwam toch wel echt even een flinke huilbui uit.. Ook omdat ik het doodeng vond om alleen te blijven trouwens..
De allerliefste is een half uur heen en een halfuur terug gereden om m’n knuffel te brengen. Niemand weet denk ik hoeveel dat voor mij betekend. Dit is denk ik wel het meest waardevolle voor me geweest, zo’n klein gebaar, met zo’n grote betekenis. Hij ziet hoe zulke dingetjes onwijs belangrijk voor me zijn.
Ik moest de nacht doorbrengen op de spoedeisende hulp, met infuus en medicatie. Er was geen plek op de covid afdeling, ze zeiden dat ik naar de afdeling kon in de ochtend, wanneer er weer mensen naar huis zouden gaan. Daar lig je dan, alleen, bang, maar met je knuffel en stiekem een extra lorazepammetje.
De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt door de verpleegkundige. Ik kreeg te horen dat er nog steeds geen plek was, dus ik had de optie om naar een covid afdeling te gaan in een ander ziekenhuis in een ander deel van het land, of naar huis te gaan met een inhalator en een stootkuur prednison. Ik koos voor het laatste natuurlijk. Ik moet heel eerlijk zeggen, die prednison heb ik echt onderschat. Ik voel me, nog steeds, onwijs beroerd. Ik merk dat mijn lichaam echt heel hard heeft moeten vechten en nog steeds vecht. Die kracht is er alleen niet, dus ik heb hier en daar een huilbui en val gewoon in slaap. Alsof mijn lijf zegt, nu is het even klaar. Ik zit er onwijs doorheen. Nog even volhouden en hopen dat ik snel aansterk, want zo is de lol er ook wel van af.
18 Juli was de datum dat ik mijn allerliefste Domino alweer twee jaar bij me heb! Ik wilde eigenlijk wat lekkers voor hem kopen en een cadeautje, maar dat ging niet door de corona. Domino, jeetje. Wat is hij gegroeid in de afgelopen twee jaar. Ik ben zo onwijs trots op hem! van een bang beschadigd rugzak hondje, naar een grote huppelende kroelende hartendief. Ook hoe hij nu met de nieuwe situatie om gaat, ik geniet er van. Hij is dikke maatjes met Xander en dat doet me zo veel goed, ik kan er uren naar kijken. We gaan nu ook lekker met z’n drieën wandelen op mooie plekken waar Domino dan heerlijk kan rennen en spelen. Hij is nu ook al meer dan een week in ”een vreemd huis” maar hij doet het fantastisch. Ik ben zo trots op Domino, ik kan het met geen woorden omschrijven. Hij voelt me zo belachelijk goed aan, dat ik zelf nog niet eens door heb dat het mis gaat met mij, maar Domino staat er al voor me.
Ik zag weer de foto, van mama, Domino en mij toen we hem ophaalden en het deed me wel weer heel veel. Hoeveel er dan kan gebeuren in zo’n korte tijd.. Domino zo onwijs gegroeid, zoveel al meegemaakt en mama verloren.. Die realisatie wilt er nog niet helemaal in komen eigenlijk..
21 Juli was het een jaar geleden dat we bij mama waren. Die dag was haar laatste heldere dag en zoals ik al eerder schreef, wisten we toen nog niet dat het eigenlijk al een afscheid was. Het zien van die foto, het opnieuw spelen van de gesprekken, het opnieuw zien van de beelden, het was pittig. Ik vind het nog steeds moeilijk dat ik haar die dag uiteindelijk toch heb los gelaten, had ik dat maar nooit gedaan. Het komt nu allemaal wel heel dichtbij, de dagen dat we afscheid namen, de dagen dat we aan haar bed zaten en haar overlijdens datum. Het is moeilijk, want jeetje, wat gaat de tijd snel, maar het lijkt ook al zo lang geleden? Ik weet nog steeds niet hoe ik er mee om moet gaan en ik denk dat ik hier ook echt wel hulp bij nodig zal hebben. Het is ook nog maar een jaar geleden, maar het doet zo’n zeer, letterlijk en figuurlijk..
Xander is echt mijn rots in de branding. Ziek zijn is mijn grootste angst, maar hij heeft het voor elkaar gekregen dat ik er redelijk rustig onder blijf. Ja, ik heb weleens m’n huilbuien, maar dat is ook voornamelijk omdat mijn lichaam gewoon echt even niet meer wilt.. Hij staat me 24/7 bij en steunt en helpt me in alles op het moment. Ik zie veel vertrouwen in onze relatie en kan niet wachten tot onze vakantie, met z’n drietjes..
Eerst nog even mama haar sterfdag overleven. Ik weet niet hoe ik dit ga aanpakken, echt niet. Maar ik weet nu wel dat ik het niet alleen hoef te doen en dat geeft me een onwijs fijn en veilig gevoel.
Ook heb ik voor de vakantie nog mijn herexamen voor m’n rijbewijs, als ik die ook nog even ga rocken, komt het helemaal goed. Heel stiekem en langzaam begin ik weer wat vertrouwen in de toekomst te krijgen. Het feit dat het niet meer alleen hoeft, is al onwijs fijn.
Al met al, is het een pittige en zware maand. Lichamelijk en geestelijk, maar Xander staat naast, voor en achter me om me op te vangen (oeps, soms ook letterlijk) wanneer het moet. En dat is fijn, want verliefd zijn is veel leuker en makkelijker dan..
Breakaway.
I’ll spread my wings, and I’ll learn how to fly
I’ll do what it takes ’til I touch the sky
And I’ll make a wish, take a chance, make a change
And break away
Out of the darkness and into the sun
I won’t forget all the ones that I love
I gotta take a risk, take a chance, make a change
And break away
Dikke knuffel
Danielle