15 April 2021. Precies een jaar geleden, zat mijn hoofd vol met de aankomende verhuizing. Ik was al wat van slag, want ik wilde nog helemaal niet weg uit mijn fijne huisje. Ik probeerde nog te genieten, mooie muziek aan, kroelen met Domino, ondanks het huilen was het een fijne dag.
Tot ik Domino ging uitlaten. Ik liep naar buiten met hem richting het dijkje voor zijn laatste ronde die dag. Opeens werd ik gebeld door Fred en de paniek schoot als een kogel door m’n lijf. De vorige (en de enige) keer dat hij belde, had mama een auto ongeluk gehad. Dat kon het niet zijn, want er was een avondklok.
Was het maar zoals de vorige keer. Was dit telefoontje maar niet nodig, want toen ik met trillende handen opnam, kreeg ik Fred aan de telefoon, compleet overstuur en in paniek.
”Zit je?” Nee Fred, ik loop buiten, maar wat is er aan de hand? ”Ik wil echt dat je even gaat zitten.” Nee kan niet, zeg het nou maar. ”Mama ligt in het ziekenhuis, op de intensive care. Het gaat niet goed, ik weet niet wat er aan de hand is, maar het ziet er heel slecht uit. Er is iets mis in haar hoofd, ze hebben het over operaties, als ze dat haalt. ik weet het niet meer.”
Einde gesprek. Start van de paniek. Die woorden, die woorden zijn zo blijven hangen. Het zijn van die woorden die je nooit meer van je leven vergeet.
Ik wist niet wat ik moest doen, ik liep buiten, in paniek, met tranen. Ik belde Lies. ”Mama ligt in het ziekenhuis en het is niet goed ik weet niet wat ik moet doen willen jullie komen ik heb paniek” ”Rustig maar meisje, we bellen Fred wel even.”
Daarna werd ik terug gebeld door m’n vader. Of ik naar mama wilde. Ik was zo bang en zei eerst nee. M’n vader zei dat ik spijt zou krijgen als ik niet zou gaan, omdat we toen nog niet wisten wat er aan de hand was.
Uiteindelijk zei ik ja. Ze kwamen me ophalen en we reden naar het ziekenhuis. M’n hartslag zat op 140, ik vond het dood eng.
Na een heleboel gedoe met coronatenten mochten we eindelijk naar binnen, godzijdank, Lies mocht mee. Op trillende benen gingen we naar de IC. Ik had het grootste horrorscenario in mijn hoofd, heb denk ik teveel naar Grey’s Anatomy gekeken.
Ik kwam bij mama aan en knuffelde haar meteen. Ze was bij, ze was aanspreekbaar, ze had helemaal geen enge slangetjes. Het enige wat een beetje gek was, was dat ze heel erg in de war was. Ook in paniek, want ze wist zelf niet meer wat er was gebeurd.
Vanaf dat moment schoof ik mijn emoties opzij en ging ik praten met de verpleegster. Zij legde me uit dat ze enorme hoofdpijn had en daarmee naar de huisarts is gegaan. De huisarts had haar doorgestuurd naar de eerste hulp en daar kreeg ze een insult. Ook waren haar bloedwaardes helemaal niet goed..
Ze hadden een scan van haar hoofd gemaakt. Ze vertelde dat ze allemaal plekjes in haar hersenen zagen. Ik dacht ”Oh, dat valt wel mee. Misschien wat hersenbloedingen maar daar komt ze vast weer bovenop. Ze heft wel vaker van zulke gekke dingetjes.” Toen zei ze het. ”Vandaag gaan we niet verder met onderzoeken, maar de kans is groot dat het een uitzaaiing is, waarschijnlijk uit haar longen..”
Kanker. Maar dat kan helemaal niet? Ze is toch nog heel jong? Het kan gewoon niet.
Ik gaf haar een knuffel en zei dat ik weer naar huis ging zodat zij kon slapen. Ik zag dat ze onwijs moe was en gunde haar haar rust. Ik ging opgelucht naar huis, want het plaatje wat ik in mijn hoofd had klopte niet, ze praatte gewoon tegen me.
Eenmaal thuis werd ik overvallen door zorgen, paniek, angst en verdriet. Vanaf dat moment ging er een knopje om voor de overlevingsstand. Een knopje die ik nog steeds, een jaar later, niet weet uit te zetten.
Maar jeetje. Vandaag alweer een jaar geleden, was een dag dat alles deed veranderen. Niet wetende wat er allemaal zou komen, niet verwachtend dat mama er 3 maanden later niet meer zou zijn.
Lieve mama, wat zou ik je graag weer willen knuffelen. Wat zou ik, ondanks alle pijn en verdriet en angst, graag weer terug gaan naar deze dag een jaar geleden. Want dan had ik alles anders aangepakt. Als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik zoveel meer m’n best voor je gedaan. Had ik zoveel meer bij je langs gekomen. Had ik je zoveel meer geknuffeld. Zoveel meer ondersteund en zoveel meer voor je klaar gestaan. Want, vandaag een jaar geleden mama, gingen jouw allerlaatste 3 maanden in.
Ik mis je intens en mijn hart verscheurt elke dag weer opnieuw.
Ik hoop dat je toch trots op me bent lieve mama, ik doe mijn best, voor jou, want ik heb het jou beloofd.
Maar wat doet missen zeer.
Dikke knuffel van je pluizebol.
Wauw wat een heftig verhaal, ben helemaal in shock. Heb het wel gevolgd maar nooit helemaal.
Heel veel sterkte met dit verlies en met het verwerken ervan .