Eerlijkheid.

Ja, deze blog zit even achter een wachtwoord. Misschien dat ik hem later openbaar zet, misschien ook niet. Soms heb ik gewoon even behoefte aan schrijven, maar dan naar een kleine veilige bubbel toe en dit biedt die mogelijkheid aan. Ik vertrouw jullie er dan ook op dat zowel het wachtwoord als de inhoud niet gedeeld wordt met andere. Ik vind het op het moment erg lastig om mezelf open te stellen, naar de buitenwereld toe, maar vooral naar mezelf.

In Oktober begin ik met mijn antidepressiva en ik moet zeggen, het is een van m’n beste keuzes geweest. In al die tijd heb ik eigenlijk maar drie paniekaanvallen gehad en dat is een hele vooruitgang. Van 3 per dag, naar 3 in 4 maanden, ik ben daar ook best wel trots op. De depressie daarentegen, is vol op aanwezig. Ik wil het eigenlijk helemaal niet toegeven, maar ik weet zelf ook wel dat het opkroppen van gevoelens niet echt het beste idee is. Ik vind het eng om toe te geven, daarom ook even een wachtwoord, maar dit is in ieder geval stap 1. Wat stap 2 gaat zijn? Geen idee eigenlijk, ik weet het niet.

In januari heb ik mijn laatste ”overbruggings”gesprek gehad met psyQ, je weet wel, van die gesprekken die je hebt in de tijd dat je op de wachtlijst staat, maar dat loopt toch even anders. Omdat ze het nu zo druk hebben met de enorme wachtlijst en de enorme hoeveelheid aanvragen, kunnen ze de mensen dat overbruggingsgesprek niet bieden. Om deze reden hebben ze besloten om ermee te stoppen, want ik had m’n medicijnen gehad en de paniek is minder aanwezig. Nu nog even 11 maanden wachten.

11 maanden, dat duurt lang.. Voor mijn idee veel te lang. Wat moet ik nou in die 11 maanden doen? Hoe ga ik dit aanpakken? Ik wil niet weer een jaar stil blijven staan, de afgelopen 2 jaar was wel genoeg eigenlijk. Maar wat ga je dan doen in de tussentijd, om ervoor te zorgen dat je toch vooruit gaat en niet stil blijft staan? Deze vraag gaat meerdere keren per dag door m’n hoofd, omdat ik niet de handvatten heb om mezelf aan vast te pakken. Ik heb geen idee wat ik moet doen en voel me een beetje als een vis op het droge, spartelend om te vechten voor het leven, maar wachtend op die ene hand die je komt helpen.

Mijn dagen zien er op het moment heel erg hetzelfde uit. Ik word laat wakker, rond een uur of 11. Als ik eerder wakker word, ben ik te moe en val ik weer in slaap. Ik ga dan thee drinken en wakker worden en dan verzamel ik de moed om m’n bed uit te komen. Het is dat ik Do heb, want door hem moet ik wel mijn verantwoordelijkheid nemen en opstaan, want hij moet natuurlijk ook gewoon naar buiten. Wanneer ik Do heb uitgelaten ga ik op de bank zitten onder m’n dekentje. Mijn eigen kleine veilige bubbeltje, met een film aan, of ik ga tekenen met wat muziek aan. Zo wacht ik eigenlijk tot de dag weer voorbij is, omdat ik op het moment veel te moe ben om de kracht te kunnen verzamelen om iets te gaan ondernemen. Wanneer ik de laatste ronde met Do heb gelopen doe ik m’n pyjama aan, in plaats van de joggingbroek die ik de hele dag draag en ga ik weer in m’n eigen bubbeltje zitten. Ik ga lezen, tekenen of ik kijk wat op de tv. Wanneer iedereen in huis slaapt, kom ik een beetje tot leven. Ik merk dat de rust die dan in huis hangt me goed doet. Overdag heb ik onwijs veel last van de drukkende sfeer om me heen. Zonder dat ik het dan door heb is het 2 uur, half 3.. Dan ga ik naar bed en wil ik slapen, maar ’s nachts komen alle herinneringen, emoties, gevoelens en de rauwe rouw naar boven. Overdag weet ik alles weg te stoppen, maar in de nacht neemt het de overhand. Misschien omdat het dan buiten m’n hoofd net zo donker is als in m’n hoofd, dat die stap dan makkelijker is voor m’n gedachtes om naar buiten te treden?

Heel langzaam en voorzichtig ben ik weer op zoek naar een eigen plekje. Ik weet niet of ik daar klaar voor ben, ik weet niet of ik dat momenteel aankan omdat er dan helemaal niemand is om op terug te vallen, maar ik weet wel dat ik een frisse en positieve omgeving nodig heb. Een jaar geleden kreeg ik m’n plekje in zevenkamp en ik moet toegeven dat ik het heel erg moeilijk heb met de herinneringen zien daarvan.

Dat komt ook omdat er toen ”niks” aan de hand was. Het ging beter met me, ik zat goed in m’n vel en mama was nog gezond. Ik ging met gezonde spanning het avontuur aan, maar de liefde van mama stond achter me.

Dat is iets waar ik het momenteel echt onwijs moeilijk mee heb, de liefde van mama missen. Sowieso mis ik de liefde op het moment. Liefde, warmte en geborgenheid. Mama kon me dat, ondanks onze ruzie, altijd aan me geven en nu kan dat niet meer. Daardoor voel ik me leeg en koud. Tuurlijk heb ik de liefde van Do, maar twee warme veilige armen die me omhelzen met de woorden dat het wel goed gaat komen mis ik enorm op het moment.

Gezien worden, begrepen worden, dat is mijn wens. Ik weet niet of wens de juiste omschrijving is, maar het is in ieder geval iets wat ik onwijs mis op het moment.

De negativiteit en frustraties stapelen zich op en het weegt zwaarder dan ooit. Dat, plus mijn zware gedachtes en emoties, zorgen ervoor dat al mijn ledematen letterlijk zwaar aanvoelen. Hoe ik hiermee omga? Niet. Ik lig de hele dag maar een beetje te wachten en dat is het eigenlijk. Normaal gesproken maak ik 3x per week schoon en nu zit ik al dagen moed te verzamelen om een doekje en de stofzuiger te pakken. Dat schoonmaken was dan eigenlijk ook helemaal niet gezond omdat het obsessief was, maar ik kon er uiteindelijk wel m’n rust in vinden als alles weer schoon en opgeruimd was. Nu vind ik mijn rust niet, maar verdoofd m’n eigen hoofd zichzelf.

Verdoven, dat is een beetje mijn manier om met alles om te gaan. Mezelf verdoven van m’n gedachtes, door te verdwalen in een tekening of in een boek, mezelf verdoven met de lorazepam die ik al lang had moeten afbouwen, maar nu er geen hulp meer is, lukt me dat ook niet en ergens vind ik dat wel fijn. De lorazepam geeft me toch wel een beetje de veiligheid die ik zoek.

Ook heb ik een kleine terugval in een andere gewoonte. Ik wil het niet benoemen, dat lukt me niet, maar ik wil wel zeggen dat ik mezelf heel erg diep heb teleurgesteld en er onwijs spijt van heb om de emoties op zo’n laffe manier te verdoven.

Het eten ging goed, ten opzichte van Oktober gaat het nog steeds beter, maar ik merk wel dat er vermindering in zit en dat zie ik ook weer terug in m’n gewicht. Dat komt mede door m’n verstoorde dag en nacht ritme.

Dan vraag je je af, geniet je nog wel eens ergens van? Zeker! Het moment dat ik verdwaal in een tekening of in een boek, daar kan ik van genieten. Mijn rijlessen? Hoogtepunt van de week! Danslessen geven is op het moment best pittig en vorige week heb ik ook afgezegd. Afgelopen zondag ben ik wel gegaan en ondanks dat ik vreselijk moe was en daarna compleet overprikkeld, vond ik het moment zelf wel fijn. Van Do geniet ik ook, die gekke kleine pup die eigenlijk al 5 jaar is. Hij begint steeds meer los te komen en hij geniet steeds meer van alles om zich heen. Hij rent en huppelt lekker over straat en kroelt met bijna iedereen. Speelt met alle hondjes uit de buurt en kan zelfs samen met Nova uitgelaten worden.

Maar, om heel eerlijk te zijn, ik heb het best moeilijk op het moment. Ik merk trouwens ook dat de rouw om mama nu pas echt begint, mentaal, maar ook lichamelijk. Ik heb geen idee hoe je moet rouwen en ik heb er geen enkele ondersteuning in, dus ik laat het maar gebeuren. Tuurlijk heb ik fijne mensen om me heen waar ik m’n verhaal kwijt kan, maar uiteindelijk moet je toch zelf verwerken.

Ik ben dankbaar voor de mensen om me heen die zichzelf openstellen en waarbij ik mijn verhaal kan en durf te doen. Er is nu 1 bijzonder persoon waarbij ik echt alles kwijt kan en ik tot in de details kan vertellen wat ik voel en diegene begrijpt, ziet en voelt dat dan ook. Hierdoor krijg je dan toch een beetje het gevoel om gezien en begrepen te worden en dat is toch wel fijn om daar even op terug te kunnen vallen.

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat m’n bedoeling is met deze blog, maar het is wel fijn om het weer even van me af te schrijven. Weliswaar in een klein bubbeltje, maar wel een bubbeltje die veilig voor me voelt.