Oh, wat een jaar..

00:00. 1 Januari 2021. Ik begin keihard met huilen. ”fuck, I made it” Wat een jaar is het geweest, nee, 2020 was niet 1 van mijn meest favoriete jaren. Ik was bij m’n vader en Lies, omdat ik net een paar dagen daarvoor compleet ingestort was. 28 December werd ik opgehaald, gaf ik mama een dikke knuffel en zou ik een paar weekjes bij mijn vader blijven om weer aan te sterken.

We wensen elkaar een gelukkig nieuw jaar, ik huil nog steeds. Ik bel mama op. ”Gelukkig nieuw jaar mama!” ”Gelukkig nieuwjaar Pluizebol. Dit wordt ons jaar, jouw jaar, Jij wordt weer beter en we gaan samen op vakantie, we gaan weer leuke dingen doen.” Waarop ik zei ”Ja, mama. Dit wordt ons jaar.” ik vertelde haar in tranen dat ik het moeilijk vond dat ik niet bij haar was en dat ik haar miste, zij miste mij ook en vond het ook erg moeilijk. We hingen uiteindelijk op en ik ging mijn oma bellen.

Op zich startte dit jaar fantastisch! In Januari startte ik mijn opleiding en eind Januari was er opeens sprake van een tijdelijke woonruimte, voor mezelf en Domino. Ik verzamelde spulletjes bij elkaar en maakte er een heerlijk, gezellig en fijn plekje van. Ik zat daar twee weken toen ik ziek werd, wat achteraf waarschijnlijk Corona is geweest. Daardoor heb ik een kleine terugval gehad, maar uiteindelijk met wat hulp ben ik daar weer uit gekomen.

Ik heb het zo ontzettend naar m’n zin gehad in dat huis. Ik wist dat het maar voor 3 maanden zou zijn, maar toch voelde ik me voor het eerst ergens echt thuis. Mijn thuis. Ik deed daar m’n ding, wandelde veel met Do, ging af en toe kleine stukken met de metro en deed elke dag m’n boodschappen. Tuurlijk, ik heb een paar keer gehad dat ik even op was, dus dan at ik even bij m’n vader en Lies. Even onder de mensen zijn en goed eten. Dat gaf me dan weer kracht om weer door te gaan. Het was eenzaam omdat het in de lockdown periode was met avondklok, maar toch onwijs fijn! Kreeg soms leuke mensen op bezoek en het meest kostbare van die tijd is wanneer mama op bezoek kwam. Ze voelde zich alleen, miste me en we spraken weer wat meer met elkaar.

Do eiste eerst alle aandacht op natuurlijk. Mama was ook zijn vrouwtje. Do had gewoon twee vrouwtjes! Maar ook een beetje oma, dat zei mama dan ook haha.

We hebben heerlijk op de bank gezeten. Thee gedronken, koekjes gegeten. We hebben gekletst, gelachen, gehuild en geknuffeld. Ze vertelde me dat ze onder de indruk was van m’n plekje en hoe ongelofelijk trots ze op me was. Ze zei letterlijk ”eerlijk meissie, ik had nooit verwacht dat dit je zou lukken, maar je bewijst hier het tegendeel. Ik ben zo trots op je hoe je dit voor elkaar heb, had ik eigenlijk niet verwacht. Goedzo meissie”

Heb haar natuurlijk niet verteld dat ik 6x de vloer heb geveegd voor ze kwam haha, want was natuurlijk bloednerveus.

Tegen het avondeten aan merkte ik het dat ze het moeilijk vond om weg te gaan. Ik vroeg haar of ze bleef eten en we hebben uiteindelijk, sinds lange tijd, weer samen gegeten. Het was echt genieten, maar helaas moest ze weer naar huis vanwege de avondklok. Do en ik hebben haar uitgezwaaid en ik zie haar zo wegrijden in m’n hoofd. Niet wetende dat de volgende keer dat ik haar zou zien op de IC zou zijn..

Eind maart naderde, ik genoot nog even, want in april zouden er plannen gemaakt moeten worden voor de verhuizing. Waar naar toe? Terug naar m’n vader, of toch terug naar mama met Do? Do alleen weer naar mama? Waar moeten m’n spullen heen die ik dalijk niet meer kwijt kan?

Ik had het er moeilijk mee in April. Wetende dat dit fijne thuis gevoel straks weer weg zal zijn. Als ik erop terug kijk, heb ik me daar iets teveel mee bezig gehouden. Teveel gedacht aan de toekomst, in plaats van genieten van het nu. Uiteindelijk is het me wel duidelijk dat dat voor niks is geweest, want het leven loopt toch anders dan de scenario’s in je hoofd het leven zouden laten lopen.

14 April. Twee weken voor de verhuizing. Ik loop buiten voor de laatste ronde met Do en opeens gaat mijn telefoon. Ik schrik ervan, want wie belt me nou nog? Ik kijk naar m’n telefoon en zie ”Jan*” staan. Er schiet in die paar seconde een heleboel dor m’n hoofd. De vorige keer dat hij me belde, was nadat mama een auto ongeluk had gehad een paar jaar terug. Dat was ook de enige keer. Wat zou er gebeurd zijn? Met zweet in de handen neem ik de telefoon op.

”Hey”
”Hey Daan, je moeder ligt op de IC en het is foute boel”
”Huh wat dan? Wat is er gebeurd?”
”ja weet ik niet het is foute boel en iets met haar hoofd en ze heeft misschien een operatie nodig maar ze is niet stabiel ik bel je wanneer ik meer weet”
….

Ik begin te trillen als een rietje en bel naar Lies. Ik vertel het gesprek, zeg dat ik in paniek ben en niet weet wat ik moet doen. Lies stelt voor om Jan* even te bellen en gaat verhaal halen. Ze belt me terug en m’n vader vraagt ”wil je naar mama toe in het ziekenhuis? We weten niet wat er is, maar ik adviseer je om te gaan” Eerst zei ik natuurlijk nee, want ik heb echt mega ziekenhuisangst en had al de meest enge beelden in m’n hoofd. Uiteindelijk ben ik opgehaald en zijn we naar mama gegaan.

Daar lag ze dan, helemaal in de war, aanspreekbaar. De dokter legt me uit wat er is gebeurd. Ze had hoofdpijn, haar waardes waren niet goed en ze is via de huisarts naar de eerste hulp gegaan. Op de eerste hulp had ze een insult gehad dus ze hebben een scan van haar hoofd gemaakt. In haar hersenen zagen ze wat vlekjes, maar ze konden nog niet zeggen wat het was. De volgende dag zouden er meer onderzoeken komen, vandaag is er al genoeg gebeurd.

Ik zei dat ik contactpersoon wilde zijn en zette al m’n emoties opzij. Ik weet niet hoe, maar er kwam een soort van oerkracht naar boven. Na wat dingen geregeld te hebben, heb ik nog even met mama gekletst. We hebben gekroeld en daarna zei ik tegen haar dat ik weer zou gaan, want ik zag aan haar dat ze heel erg moe was. Ik gunde haar haar rust, het was ook immers al 11 uur. Ik gaf haar een kus en een knuffel en ben naar huis gegaan.

Eenmaal thuis kwam alle adrenaline eruit, ik begon te trillen, te huilen, werd boos, maar dacht ook ”dit komt wel goed, mama heeft wel vaker van dat soort gekke dingetjes.”

Op de 16e was er een bel afspraak vanuit het ziekenhuis. Ik was bloednerveus, ondanks dat ik nog steeds geloofde dat het wel goed zou komen. Ik werd gebeld en de arts deed zijn verhaal. Op dat moment werd de grond onder mijn voeten weg geslagen. ”helaas moet ik je mededelen dat jouw moeder uitgezaaide longkanker heeft, met uitzaaiingen in haar klieren, hoofd en long. Ook hebben we iets op de lever en nieren gezien”

Fuck. Emoties. Ik heb de hele dag een beetje in m’n eigen bubbel gezeten. Ik heb met mensen gebeld die dichtbij me stonden en vertelde het op een automatische piloot. Vanaf dat moment ben ik onbewust in overlevingsstand gegaan.

De week daarop was enorm lastig. Wetende wat er bij mama aan de hand is, maar ook wetende dat ik over 2 weken het huis uit moest. Ik had nog totaal geen planning en maakte me overal druk om. Wat moet ik met Do? Wat moet ik met al m’n spullen? Terug naar m’n vader betekend weer wonen op de bank in de woonkamer, hoe ga ik dat doen? Do kan helemaal niet meer naar mama?

Ik kreeg een appje van mijn vader. In dat appje stond dat ik een slaapkamer mocht, zodat ik wat van mijn spullen mee kon nemen en zodat Domino mee mocht. Fuck, wat een opluchting. ”Maar waar slapen jullie dan?” Hun bed hebben ze in de woonkamer gezet. tot op de dag van vandaag slapen ze in de woonkamer, zodat ik samen met Domino onderdak heb. Dat betekend zoveel voor me, maar dat laat ik misschien wel iets te weinig zien.

Toen kreeg ik een appje van Conny en Robbin. Cony en Robbin, twee machtig mooie mensen die in Emmen wonen, komen woensdag, 3 dagen voor de verhuizing, naar mij toe om te komen helpen met inpakken? Huh? Zo lief!!

Het was woensdag, ik was bloednerveus haha. Ik heb ze opgehaald bij de metro en het voelde gelijk goed. We hebben echt een top middag gehad met z’n drieën (oké er is iets minder ingepakt dan de bedoeling was) maar het was beregezellig. We hebben de hele middag zitten kletsen, zijn naar de winkel gegaan, Robbin had m’n haar geverfd, ik kreeg een prachtig cadeau van hun en nog vele andere mooie mensen. Deze middag had me enorm veel kracht en energie gegeven en toen ik ze eenmaal bij de metro had gezet omdat ze weer terug moesten naar Emmen, liep ik met een glimlach naar huis. Voor het eerst weer. Ook die middag is me enorm kostbaar, net zo kostbaar als deze twee mooie mensen die ik dit jaar heb mogen leren kennen.

Donderdag ben ik wat verder in gaan pakken en ik had mezelf beloofd om de laatste avond, vrijdagavond, nog een gezellig avondje samen met Do te maken. Ik liet de kaarsjes staan, tv bleef staan, dekentje bleef liggen. De rest werd allemaal ingepakt. Ik had alleen enorm last van m’n vermoeidheid, dus heel erg ver kwam ik niet. Morgen nog een dag, dacht ik.

Vrijdag een afspraak met mama in het ziekenhuis. Daar kregen we dan toch echt te horen dat het foute boel was. ze had onder andere al 22 uitzaaiingen in haar hoofd zitten. Ze zouden kijken naar een behandeling, maar wisten nog niet wat voor soort tumor in haar long zat en welke behandeling daarop zou passen. Verdrietig en vol met vragen weer naar huis. Ik moest inpakken, maar het lukte me gewoon niet meer.

Die gezellige beloofde avond? Dat werd een avond overleven. Ik wilde ervan genieten, maar ik wilde nog meer dat het gewoon voorbij zou zijn.

De volgende dag op zaterdag stond ik vroeg op. Ik begon met inpakken en ging best lekker. Een paar uur later kwamen de hulptroepen, met ook hulp van twitter (Dankjewel liefste Ruud en Mars) Danielle en haar man kwamen ook helpen en het huis was best snel leeg. Alles stond in de opslag en in krimpen. In Krimpen nog even de laatste dingen goed neergezet en daarna oververmoeid op de bank geploft. Vroeg naar bed gegaan, want zondag schoonmaken en sleutel inleveren.

Zondag was zwaar. De hele tijd keek ik hier al zo tegen op, het moment dat ik voor het laatst de deur achter me dicht zou trekken. Tijdens het schoonmaken kwam er niks uit m’n handen, gelukkig was Lies mee en heeft ze echt keihard gewerkt. Danielle kwam de konijntjes ophalen, want die konden niet mee vanwege ruimte gebrek. Dat deed me ook weer veel verdriet, mijn lieve kleine konijnenkindjes. Wetende dat ze goed terecht zouden komen heb ik ze in de auto gezet.

Het moment was daar, we waren klaar en ik kon niet meer stoppen met huilen. Ik hing de sleutel op de kapstok en trok de deur achter me dicht. Ik dacht dat de tranen ondertussen wel op zouden zijn, maar nee, ze waren flink aanwezig.

Die avond nog een flinke paniekaanval gehad, omdat ik zo emotioneel, zo moe was. ik kon niet meer, ik wilde niet meer wakker zijn maar door de paniek kon ik niet slapen. Lies en m’n vader kwamen bij me zitten en toen sliep ik wel snel.

De periode daarna is eigenlijk een beetje een zwart gat. Ik heb teveel op overlevingsstand geleefd en daar merk ik eigenlijk nu pas wat van. Het is dan wel December, maar in mijn hoofd was het vorige maand nog Maart. Heel gek, hoe dat dan werkt in je hoofd.

De behandelingen bij mama gingen fout. De behandeling zou nu levensverlengend zijn, ze zou niet lang meer hebben. Hoelang zeiden ze niet omdat het onwijs onvoorspelbaar is. Het zou 5 weken kunnen zijn, maar ook 5 jaar. Ik hield me aan die 5 jaar vast. Ik wist toen niet wat ik nu allemaal weet.

Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, weer er in, weer er uit. Vele afspraken, waar ik niet durfde mee te gaan en het dan ook niet deed.. Ik heb daar spijt van. Ik had haar beloofd, dat ik er voor haar zou zijn, maar uiteindelijk was ik te laf om mee te gaan in het ziekenhuis.

We zijn een paar keer langs gegaan bij mama. Het deed me zeer om haar zo te zien. Inmiddels had ze haar haren afgeschoren en liep ze met een stok. Ik heb zelfs een keer Domino meegenomen, maar Domino herkende haar niet meer. M’n hart brak in meerdere stukken die dag.

Elke keer als ik bij mama was, wilde ik eigenlijk weer weg. Naja, ik wilde niet weg, maar ik voelde me niet op m’n gemak. Ik vond het eng, dood eng om haar in de ogen aan te kijken, want dan zie je hetgeen wat je eigenlijk al maanden wegstopt in je hoofd. Je ziet dan de keiharde waarheid en dan is er geen ontkomen meer aan. Elke vezel in m’n lijf zorgde ervoor dat ik weg zou gaan, kreeg buikpijn, paniek, ik kon het niet aan.

De week erna wilde we weer gaan, maar toen ging de auto kapot. M’n vader wilde een nieuwe auto hebben zodat we gelijk naar mama konden gaan dus zijn ze naar Enschede gegaan om een auto te kopen. Eenmaal terug gekomen kregen we te horen dat we in quarantaine moesten, shit.. weer niet naar mama..

Na een van de laatste bezoeken kwam ze weer in het ziekenhuis te liggen. Bloedarmoede, nierfalen, foute boel. Ik werd elke nacht wakker met de gedachte ”mama gaat dood en ik heb haar nog zoveel te vertellen, ik heb er niks aan gedaan om te laten weten hoeveel ik van haar hou en hoe belangrijk ze is voor me” De volgende dag besloot ik een brief te schrijven en stuurde hem gelijk naar haar toe. Haar reactie was zo mooi, zo hartverwarmend. Ze was enorm blij met de brief en trots op me. ”hou ook van jou Pluizebol, dinsdag mag ik weer uit het ziekenhuis, hoop je dan snel te zien”

De laatste afspraak in het ziekenhuis, de allesbeslissende afspraak. Dit is tevens ook de keer dat ze werd opgenomen met bloedarmoede en nierfalen. Ik wilde met haar mee gaan, maar dat kon niet. Ik wilde zó graag bij haar zijn, want ik wist toen wel dat het een slecht nieuws gesprek zou zijn. Het kon niet. We zaten in quarantaine en ik voelde me onwijs machteloos. Ik kreeg uiteindelijk via de telefoon te horen dat ze uitbehandeld was en weer sloeg de wereld onder m’n voeten vandaan. ”kan 3 maanden duren, maar ook 3 jaar” Oké, we houden ons vast aan die 3 jaar.

Dinsdag eindelijk testen, als hij negatief is mogen we uit quarantaine. Dinsdag kwam mama ook weer thuis uit het ziekenhuis, voor de laatste keer. Dinsdag avond kregen we de uitslag, negatief! Godzijdank.

Woensdag gingen we naar mama. De afgelopen maanden ging ik naar haar toe in m’n joggingbroek en oversized trui, zonder make up en m’n haar in een knotje. Ik had een enorm voorgevoel, ik moest van mezelf leuke kleding aan, m’n haren krullen, make up op doen. Ik deed m’n best om er wat van te maken.

We kwamen aan en ik schrok van haar, maar ze zat er onwijs vrolijk bij. Ze had ook wel haar emoties, maar vertelde me trots dat ze ging trouwen met Jan*, dat was zo’n mooi moment. Die blijdschap en trots in haar ogen mistte ik al heel lang en het stond haar zo mooi. We hebben een onwijs fijne en gezellige middag gehad, we hebben gelachen, gehuild, geknuffeld en foto’s gemaakt. We hebben serieuze gesprekken gehad en op een gegeven moment moest ik mama beloven dat ik aan mezelf ging werken. Ik zou m’n best gaan doen om weer beter te worden, weer aan te komen, een baantje vinden, huisje vinden, gewoon mijn leven weer op de rit. Ik heb het haar beloofd.

Daarna sloeg de paniek toe, want ik zag haar moeite hebben met naar de wc gaan. Dat deed mij zoveel zeer. We hebben heerlijk geknuffeld, foto’s gemaakt en zijn daarna naar huis gegaan. Niet wetende dat dat haar laatste heldere dag zou zijn.

Zaterdag kwamen we weer en zagen we dat mama eigenlijk mama al niet meer was en dat het heel slecht ging. Het deed me zeer en het enige wat ik wilde is naar huis. Het uitzoeken van m’n spullen in combinatie met een ruzie tussen lies en Jan* en hoe mama erbij zat, werden me veel te veel.

Ik vind dat ik enorm egoïstisch ben geweest. Ik heb spijt dat ik elke keer weer wegrende van de situatie. Ik heb spijt dat ik teveel naar mijn eigen angsten heb geluisterd en niet heb gekeken naar de situatie. Ik vind dat ik er meer voor mama had moeten zijn, mezelf bij elkaar had moeten rapen en er zijn. Ik ben bang dat ik haar teleurgesteld heb en ik weet niet of ik dat ooit nog een plekje kan geven.

De dag erna, wist ik gewoon, dat als de telefoon zou gaan, het fout zou zijn.

Zondag. 13:11 ging de telefoon van Lies. Ik werd gek, de wereld draaide om me heen en toen ging mijn deur open. ”Mama is opgenomen in het ziekenhuis, het gaat niet goed, we moeten nu naar haar toe”

Met het lood in m’n schoenen en hartslag 140 zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Die dag kreeg ik m’n laatste knuffel van haar. Haar laatste ”ik hou ook van jou”

Ze ging snel achteruit, hoe die week is verlopen kan je terugvinden in m’n andere blog. Ik was daar, elke dag.

Woensdag was moeilijk. Zo moeilijk. Ze was zo achteruit gegaan en ze begonnen met een morfinepomp. Uiteindelijk stond ik buiten te roken en zei tegen Lies ”ik weet niet meer wat ik nu moet doen, wat nu het beste is? Hier blijven of rust pakken en naar huis?”

Uiteindelijk zijn we naar huis gegaan. We hebben gegeten en ik lag op de bank. M’n vader komt opeens m’n kamer binnen en zegt ”we moeten nu naar het ziekenhuis” Ik vroeg hoezo, maar daar kon hij geen antwoord op geven. Hij had het gevoel dat we moesten gaan dus we zijn gegaan.

Het was al laat en net toen we daar aan kwamen hadden ze mama gedraaid. Ze kreunde enorm van de pijn en het werd me teveel. Ik heb de hele afdeling bij elkaar geschreeuwd en gehuild dat ik naar huis wilde, ik kon het niet aan. Mama hoorde niet zoveel pijn te hebben. Het mag niet, het kan niet.

Na veel overleg zijn we toch naar huis gegaan, ik trok het niet om te blijven. Achteraf heb ik daar ook enorm veel spijt van, ondanks dat m’n vader me daartegen wilde beschermen.

Donderdagochtend ging de telefoon iets over 5. We moesten snel naar het ziekenhuis komen want ze ging opeens heel hard achteruit. Nog stoned van de Lorazepam heb ik me aangekleed. Ik liep op m’n sloffen naar buiten en raakte in paniek omdat ik geen schoenen aanhad. Ik deed m’n schoenen aan en we reden naar het ziekenhuis.

Eenmaal aangekomen waren we helaas net te laat. Mama was net overleden. Hoe ze daar lag, ik herkende haar bijna niet meer. Ik brak, maar binnen een paar minuten moest de knop omgezet gaan worden. Regelen regelen regelen.

Eigenlijk pas vanaf het moment dat we haar rouwkaart gingen maken en ik haar naam daarop zag, brak ik. Het werd me teveel. Haar naam had daar niet moeten staan.

Toen ze naar het uitvaartcentrum werd gebracht en ik haar kleding en make up had uitgekozen kwamen we langs. Wat ik zag was niet mama. Haar make up klopte niet en geloof me, haar make up moest altijd perfect zitten. Gelukkig hebben ze dat snel en goed geregeld en daar was ze, mijn mooie mama.

Ze voelde zich vaak eenzaam, maar als ik zie wat een prachtige mensen zij om haar heen had en zijn gekomen op de condoleance, vind ik het enorm verdrietig dat ze zich zo gevoeld heeft, want dat was eigenlijk helemaal niet nodig..

De laatste keer voor de kist dicht ging was zwaar, zo ontzettend zwaar.

De uitvaart was prachtig. Het was perfect. Ondanks dat ze weinig wensen had opgeschreven werd het een hele mooie dienst. Mooie bloemstukken van de liefste mensen, mooie foto’s, mooie muziek. Het is eigenlijk zonde dat ze het niet zelf heeft gezien.

Toen we weg gingen brak ik. Ik moest haar achterlaten. Ze ging niet meer mee naar huis als geheel persoon. Het viel me zwaar. Die avond heb ik ook heel hysterisch liggen huilen.

In het weekend na de uitvaart zijn we met z’n drieën naar Blijdorp gegaan. Ik had behoefte aan afleiding en we hebben een hele fijne dag gehad. Na Blijdorp een patatje gegeten bij oma en de volgende dag weer terug naar het regelen.

M’n vader regelde van alles, super dankbaar daarvoor, want ik had het niet gekund. We moesten binnen 4 weken het huis leeg halen en zo geschiedde. Met de geweldige hulp van Lies, m’n vader, Jeanne, Ruud en Richard is het ons gelukt. Vraag me niet hoe, want dit was echt in overlevingsstand.

2 September. We moesten de laatste dingen schoonmaken, laatste dingen afronden en vervolgens de sleutels inleveren. Dag huis. Ik trok de deur zachtjes achter me dicht en god, wat deed dat zeer. Zoveel pijn, verdriet, maar ook de realisatie, knalde in m’n gezicht.

Tijdens deze hele situatie waren de danslessen alweer begonnen en ik vond het enorm lastig om daar weer te zijn. De laatste tijden was het namelijk mama en ik, zij zat dan bij de entree en nu niet meer. Ik ben de eerste lessen ook huilend naar buiten gelopen omdat ik het moeilijk vond, maar ik heb het volgehouden en dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht.

Na het inleveren van de sleutels ben ikzelf de controle over mezelf kwijt geraakt. Ik verloor in 4 weken tijd 8 kilo en kon niet meer op m’n benen staan. Ik had geen kracht meer en Ondertussen had ik iemand ontmoet.

Ik begon te appen met hem en het klikte heel goed. ik kon niet meer, maar hij gaf me de kracht om hulp te gaan zoeken. Ik ging meerdere keren naar de huisarts en moest blijven komen voor controles. Ondertussen heb ik hem ontmoet en hebben we een prachtige dag gehad op een kleedje in het zand aan het water. Hij heeft me laten voelen hoe het voelt om geluk te ervaren, om me veilig en geliefd te voelen. Hij is degene die mij hoop gegeven heeft. In eerste instantie ben ik voor hem gaan vechten om weer beter te worden.

We gingen een weekendje weg, naar een hotel. Op dat moment zat ik echt in m’n dieptepunt, ik zat enorm op de bodem en kreeg maar geen hulp van de huisarts. Toch ben ik gegaan en heeft hij ervoor gezorgd dat ik dat weekend meerdere angsten heb overwonnen. Ik ben zo dankbaar voor het feit dat ik hem heb leren kennen, en ik weet niet of hij dit leest, maar echt, dankjewel, you saved my life.

Uiteindelijk was het toch niet echt relatiemateriaal, maar zijn we gelukkig wel goede vrienden geworden. Een kostbaar persoon, die heel diep in m’n hart zit. Ik lief je.

Na dat weekend ging ik weer naar de huisarts. Ik was enorm uitgeput en had het idee dat ik letterlijk dood zou gaan zo. Ze schakelde de crisisdienst in en zo werd het in gang gezet.

De crisisdienst kwam elke dag. We zijn begonnen met Sertraline en ik moet heel eerlijk zeggen dat dat een van de beste keuzes ooit is geweest. De eerste twee weken waren drama, met de bijwerkingen, maar ik heb doorgezet en daar proef ik nu de voordelen van. Ik merk dat ik veel minder angstig ben en ook het eten gaat me wat beter af. Ik ben ondertussen 4 kilo aangekomen en ben daar echt heel trots op.

Ik ben een paar weken terug begonnen met m’n autotheorie, en dacht ik ga dit gewoon doen. Ik heb er keihard voor geleerd en uiteindelijk ben ik in 1x geslaagd. Dat gaf me toch wel een enorme boost met zelfvertrouwen.

Ik ben nu bezig met rijlessen. Ik les bij Blik Vooruit en heb echt een fantastische instructeur. Hij geeft mij zekerheid en zorgt ervoor dat ik ontspan. Mijn rijlessen zijn echt wel de hoogtepunten van de week en ik kijk er elke keer enorm naar uit. Het geeft me energie en zit de hele tijd met een big smile achter het stuur. (gelukkig moeten we mondkapjes op)

Verder merk ik dat het rouwproces nu pas echt begint. Ik heb meerdere huilbuien omdat de realisatie komt en ik mama gewoon enorm mis. De eerste dingen waarvan je denkt ”ohja, was mama nu maar hier” zijn al voorbijgekomen en is enorm lastig.

Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik momenteel niet lekker in m’n vel zit. Het is december en dat ligt me toch gevoeliger dan ik had verwacht. Ik huil veel, maar slaap ook heel veel. Ik ben onwijs moe en merk ook dat alles er een beetje uit komt van afgelopen jaar. Het donkere gat begint een beetje duidelijker te worden en er schieten steeds nieuwe herinneringen en realisaties in m’n hoofd.

Het idee dat ik vorig jaar geen kerst met mama heb gevierd omdat ik niet lekker in m’n vel zit en zij onwijze pijn in haar rug had, breekt m’n hart elke keer opnieuw. Achteraf had ik gewoon moeten zeggen ”ik kom wel mama, we maken er gewoon wat gezelligs van.” Maar dat deed ik niet. Ik heb er spijt van..

Aankomende kerst zal moeilijk worden. Ik probeer me vast te houden aan de blijdschap van m’n rijlessen en de Top2000 die er natuurlijk ook aankomt, maar het doet me ook heel erg veel zeer.

Ik heb veel geleerd dit jaar. Ik heb geleerd dat wegkijken en vluchten niet de oplossing is. Ik heb geleerd dat je mensen om je heen moet zeggen wat je wilt zeggen en dat het belangrijk is om te laten weten dat je van ze houd. Ik heb geleerd dat je plannen niet moet uitstellen, maar gewoon moet doen, want voor je het weet komt het er niet van. Ik heb gezien dat er diep vanbinnen een oerkracht in mij zit, die ik moeilijk vind om te vinden, maar er wel is wanneer het echt nodig is.

Donderdag krijg ik meer te horen over mijn behandeling bij psyQ en ik ben erg benieuwd.

Ondanks alles wat er is gebeurd, is mijn allerliefste Do’tje veranderd in een echte kroelkip en allemansvriendje. Wie had dat nou verwacht? Do en ik zijn een topteam samen en ik ben zo onwijs dankbaar dat hij in m’n leven is. We zijn er voor elkaar wanneer nodig en dat is het fijnste gevoel ooit.

Dit jaar zijn er veel mooie mensen in mijn leven gekomen, maar zijn er helaas ook mensen weg gegaan. Het hoort erbij zal je denken, maar ergens steekt het wel een beetje, maar toch probeer ik me vast te houden aan die prachtige mooie mensen om me heen, in real life, maar ook zeker online!

Dit jaar met oud en nieuw zal het waarschijnlijk niet veel anders zijn. Lekker sentimenteel janken om de muziek van de Top2000 en om 00:00 in huilen uitbarsten, want Oh, wat een jaar..

Toen mama en ik zeiden ”dit word ons jaar”, had ik niet verwacht dat het zo zou lopen. Het werd inderdaad haar jaar, maar dan op een manier dat niemand ooit had kunnen bedenken en had gewild.

Mama, wat had ik je graag nog hier gehad. Wat had ik je graag willen vertellen hoe erg ik m’n best doe nu, wat had ik je stem graag willen horen en wat had ik je graag een knuffel gegeven.

Ik mis je zoveel dat het me zoveel zeer doet en dit is zeker niet hoe ik dit jaar had willen eindigen.

We begonnen het jaar zonder te weten wat er allemaal aan de hand was en nu zit ik hier mama, zonder jou.

Wat kan een jaar veel met je doen he? Jullie begrijpen ook denk ik wel dat ik niet meer zeg ”dit word mijn jaar”. Nee, volgend jaar ga ik m’n best doen, vechten, om de belofte aan mama na te komen.

Dit was vooral weer een blog over mama, maarja, dat was het hele jaar wel zo. Ik ga m’n best doen mama, ik weet nog niet hoe ik dit moet zonder jou, maar ik ga het proberen uit te vogelen.

Dikke knuffel

Danielle

* Jan is niet zijn naam. Maar om verschillende redenen heb ik ervoor gekozen niet zijn echte naam te gebruiken.