De afgelopen periode heb ik niet eens omgekeken naar mijn blog. Ik vond het te moeilijk om mezelf te confronteren met mijn eigen gevoelens, het lukte niet om mijn eigen muur om mezelf heen af te breken en ik kon niet bij mijn gevoel komen.
Ik zal jullie wat vertellen over de afgelopen 2 maanden. Begin september hebben we de sleutels van het huis ingeleverd. Daarna ben ik in een soort van leeg en donker gat gevallen. Het lukte me zelf niet meer om daaruit te komen, maar zag ook niet zelf in dat het niet goed ging. Ik begon te praten met een onwijs bijzonder persoon. Hij heeft mijn ogen kunnen openen en door hem ben ik hulp gaan zoeken. Door hem, heb ik in twee weken tijd 5 keer bij de huisarts gezeten, gesmeekt om hulp. Ik ben hem ontzettend dankbaar. Ik ga niet noemen wie het is, maar als hij het leest, dankjewel. Je betekent onwijs veel voor me en dat zal je ook zeker blijven doen. Je hebt een plek in m’n hart gestolen en die plek blijft voor jou.
Eindelijk was het zo ver. De huisarts zag in dat het niet goed ging. Ze zag dat ik was afgevallen, moe was en eigenlijk gewoon helemaal op was. Ik was mezelf kwijt en had het idee dat alleen mijn buitenkant daar nog zat om te schreeuwen om hulp. De huisarts heeft de crisisdienst gebeld en diezelfde dag zijn ze langsgekomen voor een beoordeling.
De crisisdienst zag ook in dat ik niet meer kon wachten op de lange wachtlijsten en schakelde IBT (intensieve behandeling thuis) in. IBT kwam hier elke dag vanaf begin oktober. We hebben gesprekken gehad, opties besproken en we zijn begonnen met antidepressiva. De antidepressiva die ik vorig jaar niet durfde te nemen, wat ik vorig jaar niet had doorgezet en nu denk ik alleen maar ‘’had ik het maar gedaan vorig jaar, dan had ik alles met mama heel anders aangepakt dan dat ik nu heb gedaan’’ maar ook dat weet je weer niet zeker natuurlijk.
Ondertussen ben ik 4 weken in behandeling bij IBT en slik ik vier weken de antidepressiva. De eerste anderhalve week was echt een hel. De bijwerkingen waren vreselijk en ik heb me echt heel beroerd gevoeld, maar ik heb doorgezet.
En wat brengt het me nu? Geen idee eigenlijk. Ik ben een beetje in de war merk ik, maar ook wel op een positieve manier. Die muur die ik voor mezelf, om mezelf heen heb gebouwd, begint langzaam af te brokkelen. Ik begin langzaam bij m’n gevoel te komen. Ik begin me dingen te realiseren die er zijn gebeurd, maar heb ook onwijs veel verdriet om het gemis van mama. Het is nu weer zo, dat ik me elke avond in slaap huil, omdat ik alles weer voor me begin te zien. Mijn hoofd staat op het moment geen seconde stil, het is lastig, vermoeiend, verdrietig, maar ook positief. Positief, omdat dit ook een manier is van verwerken en rouwen. Het voelt zwaar, maar ergens ook verlichtend. Het is gek en ik moet het zelf allemaal nog uit gaan vinden wat er allemaal gebeurt.
Gisteren realiseerde ik me iets, wat heel verdrietig is, maar ook heel mooi. Ik schreef er een draadje over op twitter en wil het ook heel graag in m’n blog delen.
”
Heel langzaam begin ik me dingen te realiseren.
Door het leeghalen van mama haar huis in augustus, zijn we erachter gekomen dat mama nooit over de scheiding met m’n vader heen is gekomen. Ze had alles van hem bewaard, zijn verhalen uitgeprint en in een mapje gestopt. Van vroeger, maar ook nog de recentere dingen.
F (haar laatste partner) wilde het nummer Old & Wise op de uitvaart, want dat was hun liedje.
Maar door een oude vriendin van mama gesproken te hebben kwamen we erachter dat ze dat nummer voor altijd aan m’n vader heeft gelinkt.
Dat nummer gaf haar een bepaald gevoel, waarbij ze aan hem dacht. Dat heeft ze niet aan F verteld, ook niet aan haar ex A. Want het was volgens A ook hun nummer.
Old & Wise gaf haar het gevoel van de liefde van m’n vader.
M’n vader heeft het hardst gehuild bij Dat nummer op de uitvaart.
Mama heeft altijd hoop gehouden dat hij weer terug zou komen, maar sprak dit nooit naar hem uit. Ze schreef het op, en uitte het door afstandelijk te doen. Want, als mensen dichtbij komen wordt het eng. Heel herkenbaar. Ze hield een dagboek bij van de periode van de scheiding.
Nou hadden mama en m’n vader een ander nummer nog samen. Een nummer die ze jarenlang zochten in hun relatie. Roiche voisine – on the outside. Toen ze de laatste dag nog een beetje helder was, liet m’n vader dat nummer aan haar horen. Dat nummer, die ze jarenlang samen zochten.
Ze glimlachte, zei vol trots “roiche voisine” en genoot van elke seconde van het nummer. Dit is ook het laatste nummer die zijzelf heeft gehoord voor ze overleed.
En nu pas, nu pas realiseer ik me, dat dat laatste nummer, mama zoveel meer betekenis gaf op haar sterfbed, dan dat wij ooit hadden kunnen bedenken. Het ontroert me, maar maakt me ook verdrietig.
Jarenlang had ze die hoop en niemand had het door.
De uitvaart begon ook met het nummer Old and Wise en eindigde met On the outside. Het moest gewoon zo zijn, maar het is pijnlijk dat het zo is gegaan.
Rouwen en verwerken kan soms ook mooi zijn. Maar ook heel verdrietig.
Wat leer je hier dan van? Spreek je gevoel uit naar je naasten. Mama en m’n vader waren 21 jaar gescheiden, 21 jaar heeft ze haar mond dicht gehouden.
Praat met elkaar. Spreek jezelf uit. Deel je gevoel.
Waarom ik dit deel?
Stukje verwerking, maar ook de hoop dat er al minimaal 1 persoon is waarvan ik hiermee de ogen kan openen. Het hoeft niet zo te gaan. Je hoeft het niet alleen te doen. Spreek je uit en heb lief.”
Dit was een verdrietige, maar ook een hele mooie eyeopener. Het is confronterend, maar ook fijn om het zelf nu zo vroeg in te zien. Confronterend ook, omdat ik nu enigszins in een soortgelijke situatie zit, maar me niet durf uit te spreken. Dat is enorm lastig, maar ik weet nu een heel klein beetje, wat zij jarenlang heeft gevoeld.
Eergister heb ik de eerste echte huilbui om mama weer gehad, Het was zo intens, dat ik Lies heb gevraagd of ze wilde komen om me te knuffelen. Ik kreeg mezelf niet meer rustig, maar het moest er gewoon uit denk ik? Gisteravond heb ik me wederom weer in slaap gehuild. Alle beelden komen weer voorbij, m’n dromen zijn intens en het gevoel dat ik er de afgelopen maanden helemaal niet bij was geestelijk, word nu bevestigd, want alles komt terug, intens, met verdriet, vreugde, maar ook heel veel spijt.
Hoe het verder met me gaat? Geen idee. Ik moet hiermee dealen, ik moet gaan verwerken. Ik merk wel, dat het allemaal wat lichter wordt. Overdag gaat het ‘’wel oké’’ en doe ik gewoon mijn ding, meer dan eerder ook. Ik eet al iets meer en begin ook weer een hongergevoel te krijgen. Dat geeft wel aan dat het toch weer wat beter gaat. Ik begin weer trek te krijgen in bepaalde dingen en het smaakt me ook weer wat beter. Het zijn kleine dingetjes, maar daardoor geeft het me wel de hoop dat in ieder geval de medicatie zijn werk begint te doen.
Vandaag schreef ik weer een draadje op twitter. Ook deze wil ik hier weer delen, omdat het een belangrijk proces is in het verwerken.
”
Vandaag waren we in Barendrecht omdat daar een heel leuk winkeltje zit waar we graag naar toe gaan. Het is lastig om naar Barendrecht te gaan, want daar woonde mama. Daar woonde mama en ik. Wij. Ons thuis was daar. Was.
De eerste weken zag ik er Enorm tegen op om naar Barendrecht te gaan. Het deed me te veel verdriet en ik wilde het eigenlijk niet onder ogen zien.
In mijn hoofd, zat mama nog steeds op de bank met haar sigaretje, in het donkere huis, met haar muziekje aan. Ja, zelfs nog nadat we het leeg hadden opgeleverd Nadat we de sleutels inleverden en voor de laatste keer naar de vergeelde muren in het huis keken, door de smoezelige ramen.
Er overheerste een zwaar gevoel van verdriet, mede ook door hoe het huis eraan toe was. Zoveel verdriet en misschien ook wel spijt. Ik neem mezelf te veel kwalijk dat het zover had kunnen komen, maar achteraf had ik hier helemaal geen verandering in kunnen brengen.
Ik ontweek de hele wijk, maar vandaag reden we langs de wijk. We gingen naar het leuke winkeltje en we wilden daarna weer naar Rotterdam gaan.
Mijn gevoel vertelde me heel hard, schreeuwde eigenlijk, dat ik bij het huis moest kijken. Extreem bang voor de confrontatie, extreem bang hoe ik het aan zou treffen.
Ik liep de tuin in en zag frisse witte muren. Ik rook de verfgeuren al in de voortuin.
Op dat moment kwam er een man naar buiten lopen. Ik vroeg aan hem of hij de nieuwe bewoner van het huis is. Hij vertelde dat zijn dochter het huis huurt en dat ze nu hard bezig zijn om op te knappen. Zijn dochter, die 6 jaar in de woonkamer heeft geslapen na haar scheiding. Zijn dochter, die 4 jonge kinderen heeft, met maar twee slaapkamers.
Elk kindje gaat nu een eigen kamer krijgen. De oudste dochter krijgt mijn kamer. De moeder krijgt ook een eigen slaapkamer, na 6 jaar.
Er zal in dat huis, een meisje binnen lopen en zo gelukkig zijn omdat ze eindelijk haar eigen mooie kamertje heeft.
Ik ben dankbaar dat ik naar m’n gevoel heb geluisterd., want ik zie nu niet het donkere vergeelde vieze huis vol met verdriet, maar een licht schoon huis met later blije spelende kinderen over de vloer.
En dat beeld van mama op de bank? Dat blijft natuurlijk, maar de realisatie dat het niet zo is, is er nu wel. Dat puntje maakt me onwijs verdrietig, maar als ik dan aan de blije kindjes denk stroomt er warmte in m’n hart, naast het verdriet en smelt het samen.”
En hiermee sluit ik voor nu af. Ik wil weer proberen om dagelijks een blog te schrijven, omdat ik merk dat het me helpt om het op te schrijven en het later weer terug te lezen. Ik wil alles delen met de wereld, om eventueel een ander persoon ermee te kunnen helpen.
Maar toch, mama, jeetje. Ik mis je zo onwijs erg. Zo erg dat het onwijs veel pijn doet. Als ik had geweten dat de knuffel op deze mooie foto de allerlaatste knuffel was geweest, had ik je echt nooit meer losgelaten.
Achteraf baal je natuurlijk van jezelf, omdat je dingen graag anders aan had willen pakken, ook al weet je dat je daar nu niks meer aan kan doen in deze situatie. Toch doet het wel zeer. Het vreet me op en ik hoop dat ik het mezelf ooit nog kan vergeven.
Dikke knuffel
Danielle
Mooi geschreven! Succes met het verwerken van alles.
Wat een verhaal. Wat je zegt “Praat met elkaar. Spreek jezelf uit. Deel je gevoel”, is makkelijk gezegd maar o zo moeilijk voor die persoon. Kijk naar je moeder, 21 jaar gezwegen. Waarschijnlijk omdat ze het niet kon vertellen maar ook met het besef dat ze wist dat je vader niet terug zou komen, wel gehoopt.
Jij bent nog jong. Het leven doe je met vallen en opstaan.
Je moeder zul je nooit vergeten maar het verdriet gaat slijten.
Praat jezelf niets aan. Je hebt de dingen gedaan die je gedaan hebt en daar kun je niks aan veranderen.
Je moeder wist dat en hield ook onwijs van jou.
Ik ken jullie niet maar ik weet dat het zo is.
Sterkte de komende tijd en hou vol.
Dit wilde ik even kwijt.
💋💋