Brief aan mama 24-06-21

Op donderdag 24 juni, een maand voor het overlijden van mama schreef ik een brief aan haar. Ik had het enorm moeilijk met het accepteren van haar ziekte en daardoor keek ik vaak weg, terwijl mijn hoofd geen enkele seconde stil heeft gestaan. Elke keer als ik bij haar was wilde mijn lichaam vluchten en deed daar van alles aan om dat te laten lukken. Ik kon het mama niet uitleggen, omdat ik een enorm slechte prater ben, dus besloot ik haar een brief te schrijven toen ze in het ziekenhuis lag. Dit was net na het moment dat we te horen kregen dat haar nierfuncties verslechterd waren. Ik schoot elke nacht wakker met de gedachte ”mama gaat dood en ik heb er niks aan gedaan om te laten zien hoeveel ik van haar hou”

Ik ben onwijs dankbaar voor het feit dat mama deze brief nog heeft kunnen lezen en haar reactie daarop zal ik voor altijd koesteren. Dankbaar dat ik de brief ook echt heb geschreven, natuurlijk niet wetende dat ze de maand erna er niet meer zou zijn.

Ik wil deze brief met jullie delen, omdat ik de behoefte heb om hem te delen, maar ook om misschien wel één persoon in te laten zien hoe het ook aangepakt kan worden, ofzo. Als er al één persoon is die hier wat aan heeft, of hier nieuwe inzichten door krijgt en het toe kan passen in zijn of haar leven, is mijn doel met het delen van deze brief behaald.

Lieve mama,

Ik schrijf deze brief omdat ik niet zo goed ben in praten, maar dat weet je denk ik al haha.

Allereerst wil ik zeggen dat ik onwijs veel van je hou en ik ga proberen in deze brief alles te zeggen wat ik wil zeggen. Ik wilde al een tijdje wat opschrijven, eigenlijk met je praten maar op een of andere manier lukt me dat gewoon niet.

Mijn hoofd sluit mij af van de hele situatie. Ik wil het niet geloven en ik kan het niet geloven en ergens wil ik gewoon dat dit een grote nachtmerrie is die weer over gaat. Ik durf je niet in de ogen te kijken, omdat ik dan de keiharde waarheid in de ogen kijk. Ik ben bang voor mijn gevoelens en ik probeer al sinds het begin al m’n verdriet weg te stoppen in de hoop dat het wel weer over gaat.

Ik wilde aan mezelf werken, zodat ik je alsnog trots kan maken, maar eigenlijk werkt dit helemaal de andere kant op. Dit is dan denk ik eindelijk het moment dat ik m’n best ga doen om m’n emoties toe te laten. Om het te accepteren dat het zo is.

Wanneer ik bij jou ben word ik angstig en nerveus, omdat het dan echt is. Mijn hoofd doet er dan alles aan om te zorgen dat ik zo snel mogelijk weer weg ga. Terwijl ik eigenlijk in m’n hart helemaal niet weg wil. Ik wil met je knuffelen en je eigenlijk nooit meer loslaten. Ik wil je eigenlijk elke dag zien maar elke vezel in m’n lijf zorgt er wel voor dat ik dat niet kan. Ik baal daarvan, want ik wil er gewoon voor je zijn en van je genieten.

Ik durf niet naar het ziekenhuis en dat neem ik mezelf elke seconde van de dag kwalijk. Alleen het idee al dat je daar ligt breekt m’n hart in duizend kleine stukjes. Ik word ‘snachts wakker met de gedachte ‘’mama gaat dood en ik heb niks eraan gedaan om te laten zien hoeveel ik van d’r hou’’

Ik mis je, ik mis ons. Ik mis vroeger en eigenlijk wil ik gewoon de tijd stil zetten zodat ik alle tijd heb om met jou door te brengen. Ik weet dat je het allemaal luchtig wilt houden, maar mij lukt dat niet. Het doet me vreselijk veel pijn en verdriet om jou zo te zien.

Ik weet dat ik niet de ideale dochter ben geweest. Ik heb je de afgelopen jaren onwijs veel pijn gedaan en ik heb daar spijt van. Ik heb je meerdere keren laten vallen en nu is het ook niet veel anders. Ik ben me ervan bewust, maar ik weet niet zo goed hoe ik daar verandering in moet brengen. Jij vertelde me altijd ‘’met oma ging het ook nooit zo lekker, maar toen we eenmaal ouder werden was de band onwijs sterk’’ en eigenlijk zat ik al die tijd te wachten op dat moment, maar het kwam maar niet. Het kwam niet, omdat ik er niks aan heb gedaan.

Jij vraagt je al jaren af wat ik jou kwalijk neem. Ik weet het zelf niet, want ondanks al onze ruzies zei ik altijd ‘’ik mis mama, ik wil weer terug’’

Ik heb altijd verlangd naar jouw warme knuffels, jouw heerlijke geur en je lieve stem. Ook al hadden we soms een lange periode geen contact, d’r ging geen dag voorbij dat ik niet aan je dacht of je niet miste.

Ik heb het je allemaal niet makkelijk gemaakt. Ik had gewild dat ik dat anders had aangepakt.

De periode dat ik geopereerd werd en daarna zie ik als kostbaar. Toen realiseerde ik me hoe ik niet zonder jou kan, terwijl ik al die jaren heb geroepen dat ik dat prima kon. Ik wilde dat vasthouden, wat resulteerde in ongezonde situaties. Ik wilde je, eigenlijk zoals nu, vasthouden en nooit meer los laten.

Ik weet dat ik het allemaal zelf doe, maar mijn angststoornis heeft het het afgelopen anderhalf jaar niet makkelijker gemaakt. Het zit me onwijs in de weg van de dingen die ik wil doen, ondernemen of zeggen.

Wat ik nu eigenlijk doe is keihard wegrennen van de situatie, terwijl mijn hart stil blijft staan.

Ik verwijt mezelf heel veel. Ik verwijt mezelf over het feit dat we de afgelopen jaren niet goed met elkaar om konden gaan. Ik verwijt mezelf dat ik er niet genoeg moeite voor heb gedaan om onze band sterker te maken. Maar toch, blijf jij altijd de belangrijkste persoon in mijn leven.

De dag dat jij op bezoek was bij mij in Zevenkamp vond ik heel spannend. Ik heb van te voren wel 4x m’n vloer geveegd denk ik, omdat ik je trots wilde maken. Je was er de hele dag en het was onwijs gezellig. Ik ben blij dat je er toen was, ik heb genoten, ondanks dat op een of andere manier de spanning heel hoog zat. Ik heb gehuild toen je weer weg ging omdat ik het zo fijn vond. Het was gezellig, we hebben samen gelachen, gekletst, gezongen en gehuild. Die gekke Domino die het weer helemaal fijn vond om ons allebei te kroelen.

Het moment dat Fred mij voor de eerste keer belde viel de wereld weg onder mijn voeten en ben ik in paniek geraakt. Ik wist nog niet zoveel van de situatie (jij ook niet) en had geen idee wat ik kon verwachten. Ik dacht de hele tijd ‘’joh dat komt wel goed, ze heeft wel vaker van die gekke dingen’’

Uiteindelijk komt het niet goed en dat breekt m’n hart. Ik wil nog zoveel dingen met je doen en de onzekerheid daarover maakt me helemaal gek. Hetgeen wat ik nog het allerliefst met je wil doen is samen naar het strand en samen een tattoo zetten. We hebben het er al zo lang over, maar het is er elke keer niet van gekomen. Als ik 1 ding heb geleerd hiervan is het wel dat ik er niet te lang mee moet wachten als ik wat wil.

Het moment dat je haar eraf ging maakte het opeens definitief. Ik kon het niet meer wegstoppen want hé, ik zie het toch? Dan is het er ook en is er geen ontkomen meer aan. Het is een soort manier om mezelf te beschermen, maar eigenlijk moet ik op dit moment jou beschermen.

Ookal lijkt het alsof het me niet boeit, ik ben er elke dag mee bezig. Het feit dat ik ook niet zoveel naar je toe wil is omdat ik je niet ziek wil maken met dat kut corona. Ik denk elke dag aan je en fantaseer elke dag over een knuffel met jou.

Twee weken geleden was ik op de dansschool. Ik probeer zo voorzichtig mogelijk te zijn, want ik wil wel gewoon naar mama gaan en al helemaal als het moet. Ik ben woensdag bij jou geweest en mijn hele lijf stond op vluchtstand. Ik deed m’n best, maar kon de knop niet vinden om dat uit te zetten. Uiteindelijk heb ik er toch aan toe gegeven en zijn we weg gegaan. Ik heb daar de rest van de week spijt van gehad.

Toen ik eenmaal afgelopen zaterdag op de dansschool hoorde dat er twee clubleden op dinsdag positief waren getest sloeg de paniek toe. Ik ben zo onwijs boos geworden omdat het me niet gelijk is verteld. Ik was immers woensdag bij jou geweest. Uiteindelijk bleek het allemaal mee te vallen, maar ben ik voor de zekerheid zondag thuis gebleven. Ik wilde het risico niet nemen, voor jou.

Ik wilde deze week naar het ziekenhuis maar alleen bij de gedachte slaat de paniek al toe. Ik weet dat liefde het moet winnen van paniek, maar het lukt me gewoon niet. Daarbij denk ik ook de hele tijd aan oma, bij oma ging het ook opeens zo snel. Ook denk ik dan, bij oma ben ik ook bijna niet geweest en daar heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds spijt van. Ik heb spijt van die ene laatste middag, dat ik een smoesje verzon om weg te gaan omdat ik daar niet wilde zijn.

Wegkijken is iets wat er altijd al in me heeft gezeten, alleen realiseer ik me dat nu pas. M’n vader ziek? Als ik er niet naar kijk bestaat het niet. Dan is er niks aan de hand. Dat heb ik ook nooit geaccepteerd en dat realiseer ik me nu pas.

Ik hou van jou mama. Ik hou van je en ben trots op je. Ik ben je dankbaar, dat je ondanks al m’n streken en onzin er altijd was voor mij. Altijd klaar staan met een knuffel en ik hoop dat ik dat nu voor jou kan doen.

Het is niet dat ik geen interesse in je toon, echt niet. Ik weet alleen niet hoe ik ermee om moet gaan en dat neem ik mezelf enorm kwalijk. Ik neem mezelf kwalijk dat ik niet gewoon even met jou mee kan naar het ziekenhuis in plaats van de schoonmaakster. Ik hoor daar te staan. Ik hoor er voor je te zijn en ik hoor je hand vast te houden.

Vergeet nooit dat ik in gedachten sowieso altijd je hand vast houd. Ik knuffel je elke dag in m’n gedachten en ik hou onwijs veel van je. Ik wil je elke dag bellen maar ik ben zo zo bang. Ik ben zo bang dat als ik vraag of het goed gaat, of uberhaupt hoe het gaat, dat ik dan weer iets te horen krijg wat ik niet wil horen. Ik weet ook dat ik in deze situatie eigenlijk niks te willen heb en het moet gaan accepteren.

Ik zag er heel erg tegenop om deze brief te schrijven, maar het is denk ik de enige manier om te zeggen wat ik wil zeggen. Uitstellen wint niemand nu iets mee. Uiteindelijk lucht het wel een beetje op.

Ik moet m’n angsten opzij gaan zetten en er voor jou zijn maar het is zo verdomd moeilijk en ik hoop dat je me dat niet te kwalijk neemt. Ik weet dat het lijkt alsof ik er niks aan doe, maar heb elke dag een gevecht in m’n hoofd. Elke ochtend, middag, avond en nacht.

Ik hou van je. Ik ben er voor je en ik ga meer dan m’n best voor je doen. Stap 1 is gezet met deze brief, nu de volgende stap.

Dikke knuffel en kus

Je pluizebol <3