Een hele moeilijke periode

Mijn allerliefste mama is na een ziektebed van maar 3,5e maand overleden op 29 juli 2021. Helaas waren de uitzaaiingen in haar hoofd door de uitgezaaide longkanker haar fataal geworden. Op zondag 25 juli is mama opgenomen in het ziekenhuis na weer een hevige epileptische aanval. De week daarvoor, vrijdag 16 juli kreeg ze te horen dat ze opgegeven was, omdat haar nieren bijna niks meer deden en ze had hevige bloedarmoede. De donderdag daarvoor kreeg ze nog een bloedtransfusie, maar dat heeft helaas niet mogen helpen.

Woensdag 21 juli zijn we nog langs mama gegaan. We mochten eindelijk uit quarantaine en ik wilde naar mama toe. Die dag is me zo onwijs kostbaar. De afgelopen tijd loop ik eigenlijk alleen maar in een joggingspak, knotje in m’n haar en geen make up op. Ik had een voorgevoel. Ik moest van mezelf mooie kleren aan, m’n haren krullen en make up op doen. Lekker luchtje op en gaan.

We hebben een hele fijne en gezellige middag gehad. We hebben met z’n vieren gelachen, gekletst, gehuild. Het was zo fijn. Van mama moest ik een belofte maken. Ik moest beloven dat ik weer ging eten, m’n leven weer een beetje op orde krijgen. Een leuke baan vinden, gewoon weer gelukkig worden. Ik heb het haar beloofd.

Ze vertelde zo trots dat ze ging trouwen met haar vriend. Zoveel trots en blijheid in haar ogen, jeetje, wat stond dat haar mooi zeg. Wat was ze gelukkig. We hebben heerlijk gekroeld met elkaar, wat foto’s gemaakt, neusje neusje en elkaar een kus gegeven. Als ik toen wist wat ik een paar dagen later zou weten, had ik haar nooit meer los gelaten.

Zaterdag kwam ik met Lies weer bij mama. Mama was afwezig, ze had een hele slechte dag. Het maakte me zó bang. ik zei nog toen we weg gingen ”morgen beter he mama?” ”ik hoop het schat”

Nou en toen kwam de rollercoaster van het ziekenhuis. Mijn laatste bericht beschrijft de eerste 2 ziekenhuisdagen. Dinsdag ging mijn beste vriendinnetje langs bij mama en haar beste vriendinnetje. Haar leidinggevende, een topvrouw. Echt, zij heeft mama haar leven zoveel meer kleur gegeven de afgelopen 3 jaar. Mama was zó onwijs gelukkig met haar baan en ze had eindelijk geluk met d’r werk. Een leuke baan met onwijs lieve collega’s. En dat blijkt, want ze hebben een enorm mooi boekje gemaakt met mooie teksten over mama.

Mama liet die dag al merken dat ze wat pijn had, dus had ze wat morfine gekregen.

Zelf zijn we ook nog gegaan. We hebben een paar uur bij haar bed gezeten en daarna zijn we haar vriend wat eten gaan brengen en hebben we wat gepraat met elkaar. In de avond nog even langs mama. Knuffel geven, kusje geven. Tot morgen mama.

Woensdag zijn we weer naar haar toe gegaan. We hebben een paar uur bij haar bed gezeten. Mama liet veel pijn zien, maar kon niet meer praten. Ze was er eigenlijk al niet meer bij, maar ze ademde en kreunde gewoon door. Na meerdere morfineshotjes besloten ze een morfine pomp aan te sluiten. Tijdens het aanprikken lieten ze al voorzichtig vallen dat er geen bloed meer terugkwam met prikken, dus dat was al geen goed teken.

We hebben haar vriend gebeld en die kwam ook nog even langs. Ik zie nog voor me hoe hij onder de deken keek en naar haar benen keek. Ik zag dat hij schrok. Ik durfde zelf niet te kijken.

Uiteindelijk zijn we weer naar huis gegaan om te eten, bij te komen, want jeetje wat kan een mens hier moe van worden, maar, alles voor mama.

Ik zat op de bank toen mijn vader opeens mijn kamer in kwam. ”we moeten naar mama” ”hoezo is er iets aan de hand?” ”nee we moeten gewoon even langs, ik wil gewoon even gaan”

Laatste energie bij elkaar geraapt en naar mama gegaan. Ze had veel pijn, ik bespaar jullie de details. Na een halfuur raakte ik in paniek, ik werd overspoeld door emoties en heb op de gang huilend staan schreeuwen dat ik mama wilde. Ook schreeuwde ik dat ik naar huis wilde, want ik kon het gewoon niet aanzien dat mama zoveel pijn had. Mama verdiende dat helemaal niet, daar was ze veel te lief voor. Mama hoort helemaal geen pijn te hebben.

Laatste energie bij elkaar geraapt en naar mama gegaan. Ze had veel pijn, ik bespaar jullie de details. Na een halfuur raakte ik in paniek, ik werd overspoeld door emoties en heb op de gang huilend staan schreeuwen dat ik mama wilde. Ook schreeuwde ik dat ik naar huis wilde, want ik kon het gewoon niet aanzien dat mama zoveel pijn had. Mama verdiende dat helemaal niet, daar was ze veel te lief voor. Mama hoort helemaal geen pijn te hebben.

Ik was op, moe, gebroken. Het deed me zoveel pijn. Ik ging naar bed en gek genoeg sliep ik heel snel.

De volgende ochtend, donderdag 29 juli kwam mijn vader mijn kamer in om 10 over 5 ’s ochtends. ”het gaat nu opeens heel snel heel slecht met mama, we moeten nu naar het ziekenhuis.” Nog onder invloed van m’n lorazepam heb ik me snel aangekleed, Do op z’n plek gedaan en richting het ziekenhuis. Ik liep de deur uit, en weet nog dat ik heel verward riep ”ik heb nog helemaal geen schoenen aan!” Ik keek naar m’n sloffen en wist gewoon even niet wat ik moest doen. Snel m’n schoenen aangetrokken en op naar het ziekenhuis.

Eenmaal aangekomen op de 3e verdieping liepen we naar de deuren van afdeling oncologie. We drukte op het belletje om de deuren open te laten gaan en toen zag ik dat de verpleegster naar ons toe kwam lopen. Ik wist het gelijk, we waren te laat. Inderdaad, mama had net haar laatste adem uitgeblazen, we waren inderdaad te laat..

Ze vroegen of ik wilde kijken en mijn eerste reactie was ”ja ik wil naar mama” ik zag haar liggen en gaf haar een kus en daarna wilde ik weg. Het was een onwijs eng beeld en zo wil ik mama helemaal niet herinneren.

Toen ging de knop om. Regelen. Post ophalen, laptop ophalen. Afspraak maken met Dela.

Eenmaal weer thuis was het kwart over 9. Ik moest nog ontbijten en gek genoeg lukte dat gewoon. Verder was het wachten en mensen om de hoogte stellen. Mensen bellen, Het vervelende nieuws de wereld in brengen. Die dag leek eeuwen te duren. Wachten tot het half 3 zou zijn, want dan zou de vrouw van Dela komen.

Om half 3 kwam Patricia de uitvaartverzorgster. Het gesprek duurde iets langer dan 3 uur. We hebben van alles geregeld voor mama haar uitvaart. Mama was nog niet zo bezig met de dood, meer met haar trouwplannen, dus dat was even moeilijk, maar het ging iteindelijk best soepel. We maakten grapjes en het was allemaal erg luchtig.

Toen begonnen we met de rouwkaart maken. Toen was het echt. Ik brak. Haar naam stond op die kaart, de naam van mijn mama, dat hoort helemaal niet, mama is nog zo jong.

De muziek uitkiezen ging ook goed. Ze had 1 wens en dat was een aria gezongen door een hele goede vriend van haar. Verder hebben we old & wise gekozen, want dat was het nummer van haar en haar vriend. Rollercoaster, want dat was ons nummer. Altijd huilde we samen bij dat nummer en eindigde we met een lach. Rob de Nijs, niet voor het laatst. Het nummer die mijn vader als eerste vond toen ik zei Rob de Nijs. Het nummer waar zij nog over tweette, wat ze zo mooi vond, het nummer die ze (kwamen we later achter) naar m’n vader had gestuurd. Het nummer die ik als eerste vond en meteen moest huilen bij het lezen van het refrein.

”God is het zoveel wat ik vraag?
Geef me gisteren in ruil voor vandaag
Zodat ik jou weer voor het eerst mag zien
En niet voor het laatst
Niet voor het laatst”

Deze tekst stond ook op de rouwkaart. Het pakte me gelijk zo erg..

Mama van ill divo werd ook gedraaid. Als je benieuwd bent, zoek de tekst maar op, maar het nummer klopt voor 100%. En als laatste Roch Voisine, on the outside. Gekozen door mijn vader. Het nummer die zij jaren geleden zochten maar niet konden vinden. Het nummer dat haar haar laatste lach heeft gegeven op haar sterfbed. Sowieso het laatste nummer die ze heeft gehoord.

Ik ging mama voor het eerst bezoeken in het uitvaartcentrum, haar make up klopte niet. Ik was daar onwijs door van slag. Gelijk werd het geregeld en de volgende dag was het perfect. Het was zoals mama was.

Elke dag een knuffel, elke dag een neusje neusje, elke dag d’r hand vastgehouden en elke dag een kus. Bang voor de uitvaart donderdag, want daarna kan het niet meer.

Woensdag was een afscheidsavond. Jeetje, wat was mama geliefd. Wat zijn er een hoop mensen gekomen. Het was fijn.

Donderdag 5 augustus. De dag van haar uitvaart. Ik kon niet slapen en was bloednerveus. Ik krulde m’n haren weer, deed m’n make up, deed m’n mooiste jurkje aan en we gingen naar mama toe, voor de laatste keer. We hebben afscheid genomen. laatste kusje, laatste knuffel, laatste keer haar mooie hand vastgehouden, laatste neusjeneusje.

Ik had een brief geschreven, alleen voor mama. Die brief Heb ik in haar kist gestopt. We hebben haar naar de auto gedragen. We reden erachter aan en uiteindelijk liepen we het laatste stukje achter de wagen aan.

De uitvaart was perfect. Het klopte helemaal. De uitvaart was mama, Als ze het had gezien, had ze het nooit geloofd. Als ze erbij was, had ze net zo hard gehuild als ik.

Het allermoeilijkste vond ik nog denk ik het moment dat we het uitvaartcentrum verlieten. Ik realiseerde me dat ik mama moest achterlaten. Ik moest haar daar laten en doorgaan zonder haar. Leven zonder mama.

De vrijdag erna heb ik eigenlijk de hele dag op de bank gelegen en gehuild.

Zaterdag werd ik wakker en wilde ik verder slapen. Toen besprong me opeens het gevoel dat ik de deur uit wilde, ik moest weg. We zijn met z’n 3en naar Blijdorp gegaan, wat een fijne dag was dat. Na Blijdorp hebben we patat gegeten bij oma en daarna nog even post gehaald in Barendrecht.

De week erna dingen regelen, auto schoonmaken, post halen. Een beetje proberen te ontspannen. Ik heb veel geslapen overdag.

Vrijdag hebben we verhuisdozen gehaald, bubbeltjesplastic. Alles wat we nodig hebben om de mooie herinneringen uit het huis te halen.

Zaterdag zijn we begonnen met uitzoeken van de woonkamer. Het is gelukt binnen 1 dag en dat verbaasde me want mama had echt veel spullen.

Zondag de zolder, met behulp van Jeanne en Ruud. Dat schoot lekker op en ook de zolder is nu klaar. Het is lastig, maar ik merk dat je nu op een soort automatische piloot werkt.

Mama had hele oude lampenkappen. Voor 1 tafellampje zocht ze dát ene kapje, 5 jaar lang alle kringloopwinkels en marktplaats afgegaan door haarzelf en iedereen in haar omgeving. Mijn doel was hem te vinden voor haar overlijden. Niet gelukt helaas..3x raden wat we op zolder vonden vanavond..

Nog een week en dan word het huis leeg gehaald door een bedrijf. Mede door een geweldige inzamelingsactie via twitter is dat nu mogelijk en daar ben ik zo onwijs dankbaar voor. Zo dankbaar dat ik het niet in woorden uit kan leggen.

Afgelopen vrijdag kwam Ruud langs met het mooiste cadeau ooit, geregeld door een heleboel mooie lieve pure mensen. Dat cadeau zullen jullie al gezien hebben in de foto van deze blog. Zo onwijs mooi en zo dankbaar voor, jeetje…

Het is een moeilijke periode, maar alles gaat nu even op overlevingsstand.

Het is ook een periode waar veel puzzelstukjes van de afgelopen anderhalf jaar op hun plek vallen. Mama haar gedragsverandering, haar acties en uitspraken. Alles begint te kloppen met haar ziektebeeld.

Ik vind het moeilijk, want ik ben zo boos op haar geweest, maar als ik nu achteraf denk hoe of wat kan ik het haar helemaal niet kwalijk nemen.

Ik heb spijt van de dingen die ik anders had aan moeten pakken. Ik weet dat ik daar nu niks meer aan kan doen, maar het doet me wel pijn. Er zitten me veel dingen dwars wat ik voor mezelf geen plekje kan geven, dus ik hoop dat dat met wat professionele hulp wel gaat lukken.

Ik mis mama. Ik mis haar zo erg. Ik wil haar nu al zoveel vertellen, maar dat kan niet meer. Het doet me zoveel pijn en zoveel verdriet. Ik mis mama zo erg, ik mis haar neusje neusje. Ik mis haar warme knuffels en ik mis het delen van dingen die ik met niemand anders deel.

Wat ik ook moeilijk vind is dat er geen ander familielid meer is van haar kant, dus ik met niemand meer verhalen over haar kan uitwisselen. Ik zal het met mijn eigen herinneringen moeten doen en dat vind ik lastig.

Ik krijg onwijs veel hulp van mensen om me heen, maar hierin voel ik me zo verdomd alleen.

Ik wil haar nog horen zeggen ”ik hou van jou pluizebol”

Ik wil nog die warme knuffel van haar, ik wil zo graag nog de neusje neusje knuffel met haar. Ik wil gewoon mama terug. Mijn allerliefste mama.

Ik mis je mama. Ik weet nog niet hoe ik het moet doen zonder jou. Ik heb je nog nodig.

Dikke knuffel.