Mijn lieve mama.

M’n hoofd zit vol. Heel erg vol, dus ik dacht, misschien is het wel een goed idee om het er een beetje uit te schrijven.

Zoals iedereen ondertussen wel weet gaat het heel erg slecht met mama. Vorige week vrijdag hebben ze haar opgegeven en sinds gisteren ligt ze in het ziekenhuis na een hevige epileptische aanval.

Gister waren we meteen naar haar toe gegaan en was er nog hoop dat ze nog wel wat helderder zou worden, dat ze zoveel sliep door de morfine en de medicatie.

Vandaag ben ik weer bij mama geweest en helaas, ze was niet helder. Sterker nog, ze zag er nog slechter uit dan gisteren. Ik schrok ervan.

Ze zou naar een hospice gaan maar uiteindelijk willen ze dat uitrekken, zo dat dat eigenlijk niet meer hoeft omdat het allemaal veel teveel word voor mama. Nu is het afwachten. Knuffelen. Afscheid nemen. Hoelang het gaat duren? Geen idee. Ik weet het echt niet. Het klinkt misschien stom, maar ik hoop voor haar dat het niet lang meer zal duren, want deze strijd die ze nu voert wens je niemand toe. Ik hoop dat het niet te lang duurt, juist omdat ik zoveel van haar hou. Tuurlijk wil ik haar nog heel lang hier hebben, maar niet als ze daar zo onder lijd.

Mijn lieve mama. Wat had ik graag samen met jou oud willen worden. Wat had ik nog veel met je willen doen. We zouden nog een tattoo zetten samen, we zouden nog op vakantie gaan, we zouden samen naar het strand gaan, we zouden nog met de Spido een vaartocht maken.

Wat had ik jou graag willen laten zien dat ik beter word. Dat ik dalijk m’n leven weer op de rit heb. Vorige week woensdag moest ik je een belofte maken. Ik moest beloven dat ik m’n best ging doen om weer gelukkig te worden, om weer aan te komen, een leuke baan vinden en gewoon alles weer op de rit krijgen. Alsof je het stiekem al wist woensdag. Alsof je al wist dat dat ons laatste echte gesprek samen zou zijn. Ergens had ik uiteindelijk dat voorgevoel ook denk ik. Ik moest en zou van mezelf mooi gekleed gaan in plaats van m’n joggingbroek, m’n haren krullen en m’n make up op doen. Ik wilde heel erg graag een foto met je maken en we hebben heerlijk geknuffeld. Als ik had geweten dat dat de laatste keer zou zijn geweest had ik je nooit meer los gelaten.

Mijn lieve mama. We lagen zo vaak niet op 1 lijn. We lijken heel erg op elkaar en daardoor botste het heel vaak tussen ons. Alleen, is er altijd wel plek geweest om elkaar weer te vergeven, wat er ook gebeurde. Ik kwam altijd weer bij je terug en verlangde altijd naar mijn mama.

Vorig jaar waren we zo close samen toen ik ziek was, ik kon en wilde je niet loslaten, jouw warme knuffels, je mooie lach, je lekkere geurtje, je liefde, het was zo onwijs fijn.

Mijn lieve mama, die zelfs vandaag nog probeerde terug te knuffelen. Met moeite je arm omhoog en over me heen. Jouw knuffels zijn de beste mama. Niemand zal dat ooit kunnen verslaan. Niemand zal daar ook maar ooit een beetje in de buurt van komen.

Ik huil de hele dag door, het stopt niet. Niemand is hier eigenlijk klaar voor en tuurlijk hou je in je hoofd dat je ouder uiteindelijk komen te overlijden, maar je houd niet in je hoofd dat dat al gebeurd als je nog maar 23 bent. Mijn lieve mama, 55 jaar.

Ik ben zo blij dat ze de liefde weer heeft gevonden de afgelopen maanden, Fred maakt haar zo gelukkig. Ze vertelde woensdag zo trots en blij dat ze zou gaan trouwen met Fred. Bij de eerste afspraak in het ziekenhuis liet ze dan ook heel trots haar ring weer zien aan de arts.

In het begin hadden we nog hoop, en besef ook even, dat het begin pas 3 maanden geleden is. 3 Maanden. Wat kan er toch veel gebeuren in maar 3 maanden tijd. Heel snel werd er steeds weer een stukje hoop van iedereen afgepakt.

3 Maanden geleden zei ze nog ”Ja dag, ben echt niet van plan om binnenkort naar oma te gaan” Mijn lieve oma, helaas al een lange tijd niet meer onder ons.

Maar straks ga je naar oma mama. Ik weet niet wanneer, maar geef haar een dikke knuffel van me wanneer het zover is. Misschien is het ook wel een beetje een troostende gedachte, dat oma op haar wacht.

Mijn lieve mama, wat moet ik toch zonder jou? Ik kan al 23 jaar niet zonder jou, hoe moet ik dat straks gaan doen? Hoe moet ik zonder jouw warme liefdevolle knuffels?

Mijn lieve mama, we zouden samen oud worden, zoals het hoort.

Ik koester die ene dag in zevenkamp, toen je langs kwam. We hebben een hele dag samen gelachen, gezongen, gehuild, gekletst en gegeten. Keihard lachen om Domino met z’n regenjasje. Domino die je uiteindelijk uitzwaaide toen jij wegreed in je auto. Hij bleef kijken tot je de straat uit was.

Het leven is oneerlijk. Ik voel zoveel pijn en verdriet, het verscheurt me gewoon. Maar ook een beetje woede. Waarom nou jij?! Waarom?!

Vanmiddag zei je met heel veel moeite ”ik ook van jou” toen ik tegen je zei dat ik van je hou. Ik zal je elke dag vertellen hoeveel ik van je hou.

Ik ga m’n best voor je doen, dat heb ik je beloofd.

Mijn lieve mama, die me zoveel beschermde zelfs tot je laatste heldere moment en me zoveel liefde geeft, dat pakt niemand meer van me af.

Mijn beste vriendinnetje Romy wilt morgen bij je langs komen mama. Romy is jouw favoriet van iedereen die ik ken en heb gekend. Romy was eigenlijk een beetje je tweede dochter. Het feit dat Romy samen met mij mee huilt en morgen langs wil gaan bij je is me zo ontzettend waardevol en liefdevol. Zo dierbaar.

Wat andere vrienden van jou komen morgen ook langs, heb ik voor je geregeld. Het is heel bijzonder mooi om te zien hoe liefdevol en kostbaar jij voor mensen bent. Ik wil hun dan ook de kans geven om afscheid van je te nemen.

Vanaf nu knuffel ik jou elke dag, elke dag tot het niet meer kan. Dat is wel het minste wat ik kan doen denk ik.

Tot morgen lieve mama.

Dikke knuffel

Pluizebol.