Eigenlijk is het nu ongeveer de vijfde keer dat ik dit scherm open en begin te typen. Om een of andere manier sluit ik toch elke keer dat scherm weer en denk ik ”ja laat ook eigenlijk maar.”
Ik merk de afgelopen tijd heel erg, dat degene die vooraan stonden om me te steunen na het nieuws van mama, dat diegene nu allemaal hun hoofd wegdraaien en er eigenlijk helemaal niks mee te maken willen hebben. Men vind dat ik het verkeerd aanpak, er niet goed mee om ga, niet moet zeuren, noem het maar op. Mensen oordelen heel snel, te snel eigenlijk. Het is natuurlijk makkelijk om te zeggen wat een ander moet doen als je zelf niet in die situatie zit. Of het wordt te moeilijk, mensen weten niet meer wat ze moeten zeggen en doen dan maar alsof het er niet is. Ze kijken niet meer naar je om of vragen niet meer aan je hoe het gaat, want dan krijg je geen antwoord wat je eigenlijk niet wilt horen.
Eigenlijk ben ik gestopt om te zeggen dat het goed gaat. Het is zo makkelijk om te zeggen ”ja goed!” als iemand je vraagt hoe het gaat. Misschien kunnen mensen dat niet accepteren? Ik weet niet wat het is. Wat ik wel weet, is dat ik het verdomd moeilijk vind, want uiteindelijk eindig je alleen terwijl je wel altijd voor een ander klaar hebt gestaan. Lastige situatie is het. Je wilt iedereen te vriend houden, maar je wilt ook weer geen mooi weer spelen omdat je dan voor je eigen gevoel aan het liegen bent.
Ik wilde eigenlijk geen blog schrijven, gewoon omdat mensen dan zullen denken ”oh daar heb je haar weer” maar nu denk ik eigenlijk ”fuck it.” Ik heb al moeite met mezelf accepteren en met m’n gevoelens uiten en eigenlijk is schrijven zo’n beetje de enige manier om te zeggen wat ik voel, om me uit te spreken.
Dat blijkt wel weer trouwens. Ik heb de hele tijd weggekeken van m’n eigen situatie, nou ja, eigenlijk mama haar situatie. Gewoon omdat ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan. Laat dat nou precies zijn wat de mensen om mij heen nu ook doen.
Ik heb een brief geschreven. Een brief aan mama. Ik heb daar in geschreven wat ik over haar denk, wat ik voor haar voel en wat ik haar wil vertellen. Ik heb daarin geschreven waarom ik de dingen doe die ik doe en waarom ik er zo mee om ga. Ik zag er erg tegen op om die brief te schrijven, want dan kom je wel heel erg dicht bij je gevoel. Uiteindelijk toen ik die brief had geschreven zat ik daar, achter m’n laptop met dikke rode ogen en rode wangen van het huilen. Alleen, ik heb het wel gedaan. Ik denk dat dat het moeilijkste was. /het spannendste was denk ik wel de brief naar mama sturen en wachten op haar reactie. Gelukkig was ze er erg blij mee en kreeg ik een hele lieve reactie van haar. Misschien, als ik zelf zo ver ben, deel ik de brief ook op m’n blog, maar nu nog even niet.
Twee weken geleden kreeg ik het nieuws dat mama haar nieren zijn gestopt met werken. Ik raakte in paniek, maar ging daarmee om door schoon te maken. Ik heb mijn hele kamer schoongemaakt met een hartslag van 130, maar toch ben ik niet in paniek geraakt. Ja tuurlijk, paniek is eigenlijk wel een logische reactie op zulk nieuws, maar toch wilde ik het niet.
Mama d’r behandelingen zijn levens verlengend. De behandelingen die ze willen doen, staan in verband met bepaalde medicatie op en afbouwen. Laat dat nou net een probleem zijn. Op één of andere manier reageert haar lichaam daar niet goed op. Vorige week kreeg ik dan ook te horen van haar dat ze volgende week te horen gaat krijgen of ze doorgaan met de behandelingen, of dat ze ermee gaan stoppen. Het ligt er helemaal aan of haar nieren weer op gang gaan komen. Het is een spannende tijd en een hoop afwachten en hopen. Duimen dat er toch nog goed nieuws gaat komen. Ze moet veel drinken, omdat dialyse niet mogelijk is door de kanker.
Het is een klote situatie. Sorry, heb er geen andere woorden voor. Het is lastig en ik zoek m’n weg erin om ermee om te gaan. Helaas zijn er niet veel mensen die daarin mee zoeken.
Het voelt best eenzaam, ik weet dat je het uiteindelijk allemaal alleen moet doen, maar het is wel fijn om iemand aan je zijde te hebben staan, iemand die er voor je is, iemand die je troost en niet jou verteld hoe je het allemaal anders moet doen. Tuurlijk mag je iemand advies geven, maar Dring jouw advies niet op. Word niet boos op een ander als diegene niet doet zoals jij het zou doen. Steun iemand die het moeilijk heeft, sta klaar voor diegene.
Dit is geen schreeuw om medelijden, zeker niet. Medelijden hoef ik niet, Ik voel me niet zielig, maar een steunende hand zal wel fijn zijn.
De afgelopen 6 weken heb ik weer les mogen geven. Ondanks dat ik het enorm spannend vond heb ik 5 lessen gegeven. Ik heb ervoor gekozen om 1 les niet te gaan ivm een corona besmetting op de school. Ik wilde het risico niet nemen, dus was ik thuis gebleven. Het feit dat ik het vreselijk vond om thuis te blijven en ik het heel erg moeilijk had met die keuze is ook weer iets positiefs.
Ik heb op de laatste zondag na elke zondag wel de hele dag zitten huilen van de zenuwen. Wat nou als ik in paniek raak? Wat nou als mensen naar mama vragen en ik m’n emoties niet in bedwang kan houden? Wat nou als ik gewoon weer naar huis wil? Ik heb wel een paar keer gedacht ”ik wil nu naar huis” maar uiteindelijk heb ik alle lessen volgehouden. Daar ben ik dan wel weer erg trots op.
Uiteindelijk is mijn angststoornis er nog steeds. Ik moet zeggen, dat nu ik m’n lorazepam een beetje heb aangepast dat het wel wat beter gaat. Verder heb ik erg veel moeite om m’n dag te starten en om m’n dag in te vullen. Ook merk ik dat ik erg de behoefte heb om weer leuke dingen te gaan doen en de deur uit te gaan, dus dat is ook wel een goed teken.
Ik ben begonnen met m’n kast opruimen, m’n rommelhok. Ik ga daar dan met volle motivatie in maar uiteindelijk is het dan toch teveel. Dan komt er een breekpunt, stop ik er mee en om het dan vervolgens weer op te pakken lukt dan niet meer. Tot het moment dat ik me er dan weer aan ga ergeren, dan ga ik er weer met volle motivatie in haha.
Ik wil weer proberen om meer ritme in de dag te krijgen. Eigenlijk duren mijn dagen veel te kort, maar vind ik het zelf te lang duren, zeker als ik vroeger opsta. Daar komen we weer op het punt dat ik mijn dagen in moet gaan vullen zodat het wat sneller gaat en ik me een beetje nuttig maak.
Nog even over vorige week. We gingen eindelijk weer naar mama. Mama had anderhalve week in het ziekenhuis gelegen, maar ik ben niet geweest. Ik wilde gaan, maar uiteindelijk durfde ik het toch weer niet. Toen ze eenmaal thuis kwam zijn we gegaan. Omdat ik altijd in de volle zenuwen zit als we naar mama gaan en als ik daar ben, had ik de keuze gemaakt om een halve lorazepam te slikken en ik moet zeggen, ondanks dat ik het een laffe actie van mezelf vond, hield ik het wel aardig vol zo. Het was nog steeds erg spannend, maar de scherpe randen waren er af gehaald. Uiteindelijk heb ik haar geknuffeld weer en wilde ik haar niet meer loslaten. Die knuffel voelde eindelijk weer zo warm, zo liefdevol, zo mama. Ik moest huilen en wilde niet stoppen met de knuffel.
We zouden deze week ook langs gaan, maar helaas is de auto kapot. Woensdag gaan m’n vader en Lies een nieuwe auto halen in Enschede. Dat betekend dat ik de hele dag alleen ben en dat zij erg ver zijn, ik blijf dat toch enorm spannend vinden en weet niet zo goed een manier om dat van me af te zetten. Ik weet dat er niks zal gebeuren, maar toch voelt het veiliger als ze in de buurt zijn.
Ik ga het weer proberen om m’n studie op te pakken. Dat heeft even stil gelegen, maar is eigenlijk wel de perfecte manier om je dag mee te vullen. Even ergens anders mee bezig zijn en je een soort van nuttig voelen.
Gelukkig heb ik wel mijn lieve Domino bij me. Domino voelt alles aan, soms even teveel eigenlijk. Als ik echt een slechte dag heb merk ik dat Domino ook een slechte dag heeft. Hij is dan heel erg overprikkeld en onrustig, net als ik eigenlijk. Verder is het gewoon een grote, lieve, soms irritante maar de beste knuffel die er rond loopt. Mijn lieve Domino, jeetje, wat had ik toch zonder hem gemoeten.
Slapen gaat de laatste tijd ook niet zo lekker en ik heb het idee dat Do dat ook aanvoelt, want de afgelopen nacht heeft hij de hele nacht in z’n mandje geslapen in plaats van op bed. Ook heb ik momenteel erg veel pijn in m’n nek, dat voelt hij denk ik ook wel aan.
Wat ik wil bereiken met deze blog? Eigenlijk wil ik bereiken dat mensen twee keer nadenken voor ze wat doen of zeggen. Let op elkaar, oordeel niet over een andere, steun de mensen die het moeilijk hebben, wees een luisterend oor en kijk vooral niet weg. Heb elkaar lief.
Er komt ooit een dag dat dat niet meer kan e dan heb je spijt, voel je je rot, baal je van jezelf. De gedachte ”had ik maar wel..” is killing, doe dat jezelf niet aan.
Het is lastig om eenzaam te zijn in een moeilijke periode, het doet pijn en is eigenlijk iets wat je er liever niet bij wilt hebben. Probeer dat te voorkomen.
Knuffel
Danielle
‘Kijk vooral niet weg’. Wat een mooie zin. Want dat is het, de hoeveelheid aan vervelende zaken die nu aan de orde zijn, zijn nog lang niet voorbij. Soms wordt dat een beetje vergeten. Die zorgen namelijk, zijn er elke dag weer.
Kijk niet weg.