Jeetje, het is alweer een maand geleden sinds ik mijn laatste blog schreef.
Dat bloggen gaat niet helemaal lekker he? Ik wil wel steeds wat schrijven maar kan me er aan de andere kant ook gewoon niet aan toegeven en dan doe ik het maar niet, doe ik alsof het niet bestaat.
Laat dat nou precies het probleem van dit moment zijn. Ik stop al mijn emoties en gevoelens weg, ik doe alsof het niet bestaat. Ook trek ik me heel erg terug van alles en iedereen. Ik ben me er van bewust, maar voor nu voelt het zo verdomd veilig.
De hele situatie met mama, het is er niet in mijn hoofd. Het is er niet, dus ik hoef er niet mee te dealen. Het is niet de manier om hiermee om te gaan, maar ik weet niet hoe ik er wel mee om moet gaan.
Ik mag weer les geven en natuurlijk vraagt iedereen ‘Heyy hoe gaat het?” ”Ja goed hoor!” ”en hoe is het met mama?” ”ja hetzelfde eigenlijk”
Wanneer er mensen zijn die het nog niet weten en er naar vragen, gaat er een knopje om. Ik vertel op de automatische piloot wat er aan de hand is, ik bouw een complete muur om me heen en laat m’n emoties niet toe. Ik ben bang voor m’n emoties, bang voor de angst en bang voor het verdriet.
Mama ligt weer in het ziekenhuis en ik durf er gewoon niet naartoe te gaan. Ik voel me een enorm slechte dochter die er niet is voor haar moeder, maar m’n angst zit gewoon onwijs in de weg.
Ik merk dat ik dit helemaal niet trek zo, maar het staat op de planning met de psycholoog om het daarover te hebben.
Ik durf niet langs te gaan bij mama, terwijl ik wel graag wil. Ik mis haar. Ik mis haar knuffels en nu de warme periode weer aan begint te breken mis ik de lange zomeravonden met mama in het zwembad in de tuin.
Ik wil me beter voelen. Ik wil die angst ook kunnen onderdrukken, net zoals m’n emoties. Ik weet dat het niet de goede manier is, maar ik wil ook gewoon op m’n fiets willen stappen en naar mama toe gaan. ’s avonds laat weer terug na een gezellige zomeravond in de tuin. Eigenlijk is dat wel een mooi doel om daar naartoe te werken.
Qua dingen doen varieert het heel erg hoe mijn dag is. Gister was ondanks de hoofdpijn een onwijs goede dag. Ik heb heerlijk gewandeld, een rondje gefietst, naar de winkels gegaan in m’n eentje met muziek in de oren. Daarna een complete schoonmaak en opruimsessie waar ik 4 uur over deed, maar het was nodig, voor het oog, maar ook voor het hoofd.
Ik mag eindelijk weer les geven. De eerste zondag was fijn, maar het laatste halfuurtje was onwijs zwaar. Afgelopen zondag ging ik erheen met zware tegenzin, ik was zo onwijs moe. Uiteindelijk heb ik het enorm naar m’n zin gehad en kwam ik thuis met energie voor 10!
Verder wisselen de dagen heel erg. Soms heb ik een ”betere” dag en onderneem ik van alles, ga ik lekker wandelen met Do, naar de winkels, opruimen en schoonmaken. Helaas zitten er ook dagen als vandaag tussen. Extreem moe, veel onrust en weinig ondernemen, wachten tot de dag weer voorbij is, ja, ook dat hoort erbij.
Het aankomen gaat ook niet helemaal lekker, op dagen zoals vandaag smaakt niks me, heb ik nergens trek in en heb ik veel onrust ontremd het eten. Het positieve ding is nu wel, dat ik het wel gewoon probeer en het niet helemaal links laat liggen.
Ik kan me ook wel allemaal oorzaken bedenken waarom ik vandaag weer een mindere dag had, ik weet waar het vandaan komt, ook dat is verbetering. Ik had vanmorgen de keus om in paniek te raken en de keus om het te accepteren en een broodje te gaan eten, ik deed het laatste en ja, ik voelde me gelijk een stuk beter.
Hoe gaat het nu in Krimpen?
Het gaat hier best goed. Het is fijn om niet alleen te zijn, maar wel ”alleen” in m’n minihuisje te zijn. De grote slaapkamer met m’n meubeltjes en m’n plantjes en het allerbelangrijkste, Domino.
Domino doet het hartstikke goed hier, hij speelt met bijna alle hondjes hier op straat, valt bijna niet meer uit tegen andere honden en vreemde mensen en is de grootste maatjes met m’n vader.
Ik merk dat ik het weer moeilijker vind om mezelf open te stellen in m’n blog. Niet alleen m’n blog trouwens, ook naar mezelf toe. Ik probeer gewoon de dag te overleven en als het voorbij is ben ik weer blij dat het is gelukt zonder paniek. Eigenlijk voel ik me pas echt ”veilig” wanneer ik in de avond m’n volledige dosis lorazepam op heb. Ik probeer het wel steeds meer te rekken naar een later tijdstip trouwens, ik ben ondertussen van half 8 naar kwart voor 9 gegaan. Wanneer ik les geef neem ik het pas als ik thuis ben en ook dat gaat goed. Voor de veiligheid heb ik ze wel bij me, maar het lukt me wel steeds om het uit te stellen tot ik thuis ben.
Vorige week zaterdag ben ik weer voor het eerst naar de dansschool gegaan voor de ontspanning. Het begon lekker, vond het wel een beetje spannend maar uiteindelijk wilde ik wel weer graag naar huis. Ik vond dat enorm moeilijk, maar aan de andere kant is dat ook wel logisch aangezien ik nu eenmaal gewend ben om op dat tijdstip alweer veilig op de bank te zitten met m’n pammetjes op. Het is weer een kwestie van wennen en vaker doen, weer er de plezier erin zien en niet de spanning.
En ja verder, leef ik een beetje buiten m’n hoofd. Eerst zat ik teveel in m’n hoofd en nu teveel eruit, gek is dat eigenlijk he. Je zou zeggen dat dit de manier is om mezelf staande te houden maar heel eerlijk gezegd ben ik echt wel op. Ik ben zó vreselijk moe en heb elke dag hoofdpijn en ik weet hoe dat komt.
Ik wil weer meer gaan fietsen. Gister heb ik heerlijk gefietst en wil dat weer wat vaker gaan doen en elke keer gewoon steeds een stukje verder.
Ik weet dat ik vaak zeg dat ik iets wil, maar dat het uiteindelijk niet lukt. Ik wil teveel, tegelijk. Ik heb ondertussen ondervonden dat dat niet de manier is en dat dat niks positiefs brengt. Dus voor nu, Wil ik minimaal 3x per week een rondje fietsen. Stap 1. Even muziek in de oren en lekker gaan door de bossen de parkjes en de weilanden. Misschien ga ik ook weer naar de alpaca’s fietsen.
Conclusie van dit verhaal is eigenlijk dat ik gewoon keihard hulp nodig heb, omdat ik het niet alleen kan. Ook dat roep ik al vaker, maar is het er nog niet van gekomen. Ik ben nu bezig met m’n psycholoog om meer hulp te vinden.
Naar mijn idee gaat deze blog eigenlijk helemaal nergens over, omdat ik zelfs voor mezelf een muur om me heen heb gebouwd. Op een of andere manier kom ik er zelf geeneens meer doorheen ofzo.
I’m not okay. Het gaat even heel kut en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik weet niet hoe ik met alles en mezelf om moet gaan en ik weet het zelfs niet op papier te zetten.
Maar voor nu, de dag is voorbij. Morgen weer een nieuwe dag.
Knuffel
Danielle.