Hoe gaat het nu met je?
Die vraag krijg ik heel vaak de afgelopen tijd. Eerlijk gezegd weet ik nog steeds niet zo goed hoe ik daarop moet reageren. Het liefst zeg je natuurlijk gelijk ”jahoor, gaat goed!” omdat dat in jouw hoofd dan het meest acceptabele antwoord is op die vraag. Maar toch, is de situatie niet er naar om te zeggen dat het goed gaat.
Maar hoe gaat het dan met mij?
Heel eerlijk gezegd gaat het niet zo goed. Ik schreef een stukje vorige week en ik twijfelde of ik dat openbaar wilde delen, maar ja ga het toch gewoon doen.
”Twee weken geleden zei m’n psych de afspraak af.
Drie weken geleden stond m’n wereld opeens op z’n kop.
Ik kan pas in juni weer bij hem terecht.
Ware t niet dat ik al drie weken al m’n emoties en gevoelens en huilbuien en angsten wegstop omdat ik bang ben.
Ik ben bang voor de confrontatie met mezelf. Ik ben bang dat ik het niet aan kan. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik heb m’n psych harder nodig dan ooit.
Ik ga hier zo aan onderdoor. Ik weet het niet meer en ik weet niet meer wat voor en achter is.
Ik ben bang.
Bang voor de komende chemo’s van mama. Het enige beeld van de chemo’s wat er in mijn hoofd af blijft spelen is dat ze dan moet overgeven.
Mijn grootste angst.
Mijn angststoornis houd me zo hard tegen om naar m’n zieke moeder te kunnen gaan.
Ik weet niet wat ik moet doen.
Ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan. Ik kan dit niet aan. Ik voel zoveel verantwoordelijkheid maar ik kan het niet want ik heb hulp nodig.
Ik wil dit niet meer zo. Vind het zo verdomd lastig en verdoof mezelf het liefst de hele dag met lorazepam.
Gewoon een extra manier om alles nog meer weg te stoppen en niks meer te voelen. Ik ben zo moe. Ik wil me verder ontwikkelen maar het gaat niet en ik voel me zo vast staan en zo verdomd egoïstisch.
M’n psych zou me helpen met betere hulp vinden omdat het niet meer gaat zo. Hoe ga ik in deze situatie nóg een maand wachten? Ik kan niet meer? Als ik breek is het gewoon klaar denk ik?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik sta met m’n handen in het haar en god ik heb hulp nodig.
Ik ben zo bang voor de confrontatie. Ik ben daar nog niet sterk genoeg voor? Elke dag voelt als overleven. Ik leef geeneens. Ik wil leven. Ik wil genieten. Ik wil blijdschap voelen maar ook dat gaat niet want ik stop alles weg.
Ik kan gewoon niet meer.
Sorry voor deze onwijs lange klaagmuur maar voor nu is het gewoon even op.
Ik wil dit zo gewoon niet meer en ik heb het gevoel in een heel diep gat te lazeren waar ik met geen mogelijkheid uit kan komen zonder de juiste hulp.
Dus is het maar wachten tot ik te pletter val.”
Een paar dagen later kwamen de huilbuien, de angsten en de boosheid naar boven. Ik heb het nog niet helemaal volledig toegelaten, maar er is een klein stukje uit gekomen. Ik heb dit stukje aan Lies laten lezen en nu gaan we naar hulp zoeken.
Ik weet gewoon niet hoe ik met mezelf of met de situatie of met mezelf om moet gaan en dat vind ik enorm lastig. Overdag slik ik valeriaan, in de middag een halve lorazepam en in de avond nog anderhalve lorazepam. Ik voel me gespannen en rusteloos, maar als ik m’n lorazepam heb geslikt voel ik me een beetje verdoofd en rustig. Daardoor kan ik wat makkelijker eten en wat makkelijker m’n ding doen. Het is niet de manier hoe het moet, maar ik heb voor nu even geen handvaten om me aan vast te houden. Daar gaan we hard naar op zoek.
Ik ben heel eerlijk als ik zeg dat ik weer een beetje in een donkere wolk leef. Ik doe m’n best om daar niet in te zitten, ga wel gewoon lekker wandelen met Do, maar dan ook echt de lange wandelingen en dat gaat gelukkig een stuk beter.
Ik sluit me heel erg af voor andere contacten, reageer op niet zoveel mensen en zit gewoon even in m’n eigen veilige bubbel ofzo. Soort overlevingsmodus.
Gisteren was het moederdag. Ik zou in de middag naar haar toe gaan en ik was bloednerveus. Nerveus omdat ik niet op m’n gemak zit in dat huis, nerveus omdat ik niet weet in wat voor staat mama is, bang dat ik alleen maar ga huilen terwijl ik juist sterk wil zijn voor mama. Maar ook verdrietig, omdat dit de laatste keer was dat ik haar zag voor haar behandelingen.
Morgen begint het. Morgen beginnen de bestralingen van haar hoofd. Vanaf morgen veranderd alles pas écht. Vanaf morgen is er geen kans meer op ontkennen. Vanaf morgen is het allemaal echt definitief. Dat was natuurlijk al zo, maar ja, ik weet niet zo goed hoe ik dit moet uitleggen eigenlijk.
Ik ben bang. Mama en ik beloven elkaar al anderhalf jaar dat we naar het strand zouden gaan maar dat kwam er elke keer niet van en nu vraag ik me af of dat dalijk nog wel kan? Ik heb geen idee wat ik kan verwachten de komende periode en hoe het er allemaal uit gaat zien.
Maarja genoeg over mij.
Heel veel mensen vragen hoe het met mama gaat. Heel eerlijk? Ik heb echt geen idee. Ze doet heel positief richting mij maar zei ook tegen iemand anders dat ze het liever gewoon luchtig wilt houden. Ik weet dat ze bloednerveus is, ik weet dat ze het doodeng vind, want haar grootste angst is dat er iets mis is in haar hoofd. Laat dat nou net zo zijn, laat dat nou net de eerste behandeling zijn. Als ik me in haar moet verplaatsen zou ik doodsbang zijn voor de bestralingen.
Voor iedereen die nog niet helemaal op de hoogte is, mama heeft zwaar uitgezaaide longkanker. Uitzaaiingen in haar hoofd (stuk of 20 volgens de arts) in haar lymfeklieren, long, ze hebben wat op haar nier en op haar lever gezien. De arts wilde doelgerichte therapie doen, maar de kans op een match met de tumor was 10%. Uiteindelijk hebben we te horen gekregen dat het niet matcht. Ze gaan nu beginnen met een flinke bestraling van het hoofd en de rest willen ze gaan behandelen met chemo’s en bestralingen. Weer is het afwachten, of dat de behandeling aan gaat slaan.
Eigenlijk wil ik haar knuffelen en nooit meer loslaten maar dat beangstigt me ook enorm. De toekomst beangstigt me ook, heel erg. Ik durf niet te kijken naar de toekomst op het moment, terwijl ik enkele weken geleden schreef dat ik weer licht zag in de toekomst.
Ik heb het daar wel moeilijk mee. Dat fijne gevoel, ik wilde het zo graag vasthouden en dat is nu weg. Dat lichtje is nu even gedoofd, maar ik ga m’n best doen om dat weer te vinden.
Ik weet dat dit niet de gelegenheid is om zoveel over mezelf en uit mezelf te schrijven, denk ik? Maar het zit me dwars en moest het toch even kwijt. Even opschrijven.
Ik wil sterk zijn, maar kan daar even de kracht niet voor vinden en het zoeken naar die kracht kost me onwijs veel energie.
Ik ben benieuwd hoe het morgen gaat. Ik ben benieuwd wat ze gaat ervaren. Ik ben benieuwd wat de toekomst gaat brengen.
Knuffel
Danielle
Lieve lieve Daan,
Dit is jouw plekje om je gevoel uit te spreken. Laat niemand je vertellen dat dit niet mag of kan. Ik kan me je angsten heel goed voorstellen en ik vind het sowieso onwijs knap en sterk hoe je met de ziekte van je mama omgaat.
Je doet wat je kunt en dat is goed.
Het meest belachelijke is dat je psych heeft afgezegd en dat je nu tot juni moet wachten. Als hij niet had afgezegd had je dan ook zolang moeten wachten?
Ik wens je alle kracht die je nodig hebt om overeind te blijven staan, voor jezelf maar ook voor alle dierbaren om je heen.
Take good care of yourself 😘