De laatste dag in dit mooie, fijne, prachtige huisje. Jeetje, bij de eerste zin moet ik al huilen.
Deze dag is echt een rollercoaster. Het is de laatste dag van een hele mooie periode, waar ik veel in heb geleerd en onwijs dankbaar voor ben. Ik heb mezelf weer wat meer gevonden, heb wat meer zelfvertrouwen en zie wat meer positiviteit en licht.
Ook is het de eerste dag van een hele donkere periode. Vanmiddag ga ik met mama mee naar het ziekenhuis en krijgen we de uitslag van haar weefselpunctie. Ik ben zo nerveus, ik ben zo bang. Vanmiddag krijgen we te horen of ze behandeld kan worden, wat voor behandeling er gedaan kan worden, maar er is ook een kans dat dat helemaal niet meer kan en je een tijd krijgt. Ik weet nog niet zo goed hoe ik het moet verwoorden. Ik durf het ook nog niet hardop te zeggen ofzo. Als ik het niet zeg dan gaat het ook vast niet zo zijn. Al weet ik dondersgoed dat ik daar rekening mee moet gaan houden.
Zoveel emoties, zoveel gevoelens op 1 dag. Hoe ga je daar mee om? Het klinkt heel stom, maar ik probeer ondertussen ook nog een beetje te genieten van m’n laatste dag hier. Net heerlijk geknuffeld met de liefste Do, rondgelopen in huis, rondgekeken en het nog even extra vast gezet in m’n gedachten. Nu m’n blog aan het typen en ondertussen keihard meezingen met m’n harde muziek.
Ik weet niet zo goed hoe ik me voel. Mijn hoofd is in de war. Dat is niet zo gek denk ik. Is er wel een manier om hiermee om te gaan?
Ik ben zo dankbaar voor de afgelopen tijd. Het is niet makkelijk geweest maar het heeft me zo onwijs veel geholpen. Ik ben erg emotioneel over het feit dat het na vandaag gewoon klaar is, maar ergens heb ik ook de rust in m’n hoofd gevonden over het feit dat ik weer terug naar m’n vader ga. Vooral nu in deze periode met mama, is het fijn om even niet alleen te zijn. Ik heb wel de behoefte om alleen te zijn en dat gaat gelukkig ook gewoon lukken omdat ze mij hun slaapkamer hebben gegeven.
Straks word ik opgehaald en dan gaan we mama ophalen en naar het ziekenhuis. Na het gesprek brengen we mama weer thuis en word ik weer thuis gebracht. Daarna moet ik toch mezelf bij elkaar gaan rapen om verder in te pakken. Gelukkig heb ik gister al heel wat gedaan.
Ik heb mezelf voorgenomen m’n laatste avond gewoon nog gezellig met m’n kaarsjes aan, m’n lichtjes aan. Nog even fijn, thuis.
Morgen word keihard werken. Gelukkig krijg ik hulp van waardevolle en mooie mensen. Morgen gaan sowieso alle grote dingen naar waar ze heen moeten. Gelukkig kunnen we het een beetje over twee dagen verdelen nu, zondag word vooral schoonmaken en de sleutel inleveren. Zondag is dan eigenlijk de dag, waar ik zo lang tegenop zag. Het moment dat ik de deur achter me dicht trek voor de laatste keer.
Ik kijk in m’n woonkamer, en de tranen springen alweer omhoog. ik kijk hoe Do’tje heerlijk zoals elke ochtend lekker op de bank in het zonnetje ligt te genieten. Ik kijk naar m’n plantjes in de vensterbank die mooi groen staan te zijn in de zon. Ik kijk naar de foto van Breezer, die het mooiste plekje in huis heeft. Ik luister naar m’n mooie muziek, naar allemaal nummers die een mooie betekenis hebben over deze periode. Muziek die ik heb geluisterd tijdens het huilen, muziek die ik keihard vrolijk mee heb gezongen, muziek die ik heb geluisterd tijdens het schoonmaken. Alles heeft een betekenis. Muziek die ik ontdekte op de dag dat ik hoorde dat mama ziek is. Muziek die samen met mama samen keihard mee heb gezongen toen ze hier op bezoek was. Waar we samen mee hebben gehuild, waar we samen mee hebben gelachen. Muziek die ik voor Do heb gezongen. Muziek waarop ik samen met Do lekker gek heb zitten doen.
Nu moet ik sterk zijn. Ik moet er voor mama zijn. Mama heeft er niks aan als ik alleen maar zit te huilen, dat knopje moet om. Ze heeft het al zwaar genoeg, ik moet er zijn voor haar.
Ik ben bang. Ik ben verdrietig. Ik ben boos. Ik ben dankbaar. Ik ben gelukkig, maar zie alles ook even heel somber in.
Afgelopen woensdag waren Conny en Robbin op bezoek. Die dag staat ook heel hoog in m’n herinneringen. Het was een onwijs fijne en gezellige dag. Ik ben zo dankbaar dat ik deze mensen heb leren kennen. Ik ben zo dankbaar voor de teams meetingen, waar ik gewoon m’n ei kwijt kan, waar letterlijk iedereen voor me klaar staat. Ik voel me geliefd.
Ik voel heel veel. Dat is nu even heel moeilijk. Dit is denk ik ook de meest onsamenhangende blogpost ooit, maar zo gaat het er ook in mijn hoofd aan toe.
Ondanks de nare draad door deze dag heen, probeer ik er nog wat moois van te maken.
Ik weet ook, dat dit ooit weer terug komt, ik heb hoop gekregen dat ik dit voor elkaar kan krijgen. Ik heb immers laten zien dat ik het kan en zie het zelf ook in. Dat is een fijn gevoel.
Knuffel
Danielle
liev lieve daan.
je bent zoveel sterker dan je denkt. je kan dit. zal moeilijk gaan, maar ik heb ale vertrouwen in jou. je bent een topper en wij zijn er allemaal voor je.
dikke knuf Con
Lieve Daan,
Het is zeker niet onsamenhangend, je kunt aardig de chaos in je hoofd verwoorden. Dankbaarheid, verdriet, geluk, die staan heel dicht bij elkaar. Je bent gewoon een geweldig mens en je weet het zelf misschien nog niet maar je bent ook heel sterk! Als ik een wens zou kunnen doen,zou ik je mams beter toveren! Heel veel sterkte en liefs❤