Mama.

Afgelopen donderdagavond stortte m’n wereld in door middel van 1 telefoontje. ”Je moeder ligt op de intensive care, het ziet er niet goed uit”

Paniek, wat nu? Allemaal beelden in m’n hoofd hoe ze er bij zou liggen, ik had geen idee? Lies gebeld. Wat moet ik nou doen? ”Wil je naar het ziekenhuis?” Shit.. Ziekenhuis. Ziekenhuisangst. Maar mama.

Ik ben opgehaald door m’n vader en Lies, ongeveer kwart over 9 in de avond. We zijn naar het ikazia gereden en daar zijn we een tijdje bezig geweest om binnen te kunnen komen. Gelukkig mocht Lies mee naar binnen, want ik ben doodsbang voor ziekenhuizen. Eigenlijk al sinds dat ik klein ben raak ik zwaar in paniek in het ziekenhuis en na m’n ziek zijn en operatie is dat er allemaal niet beter op geworden.

Met Lies samen naar boven, naar de IC. Temperatuur gemeten. We kregen een kaartje mee waar onze temperatuur op stond waarmee we naar binnen mochten.

Ik liep over de IC en het leek een eeuwigheid te duren. Uiteindelijk kwam ik op de plek waar mama lag. In de hal, achter een gordijntje, want ja, de IC ligt zo goed als vol.

Daar lag ze, vol verbazing naar mij te kijken. Ik knuffelde haar, we moesten allebei huilen. Ik vroeg wat er aan de hand was, maar ze wist het niet meer.

Er kwam een verpleegster die mij het verhaal vertelde.

”Je moeder is met hevige hoofdpijn naar de huisarts gegaan vanmiddag, daar zagen ze dat haar waardes niet goed waren en hebben ze haar met een ambulance naar de eerste hulp gestuurd. Op de eerste hulp heeft ze een insult gehad, een epileptische aanval. Ze hebben een mri scan gemaakt van haar hoofd en daar hebben ze plekjes op haar hersenen gezien. Morgen gaan we verder met onderzoeken, want het is nu al laat en er is al veel gebeurd vandaag”

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik keek naar mama en moest huilen, maar wilde me sterk houden. In één klap voelde ik me opeens zo volwassen? Ik zei tegen de verpleegster dat ik als contactpersoon in het systeem gezet wilde worden. Als er wat is, of als er nieuws is, wil ik het graag van hun zelf horen. Ze heeft m’n gegevens genoteerd en daarna ben ik bij mama gaan zitten.

Ze was heel erg in shock over het feit dat ze het niet meer weet. Ze weet niet meer wat er is gebeurd. Haar grootste angst is al jaren dat er wat mis is in haar hoofd en nu is die angst haar werkelijkheid.

Na 10 minuutjes ben ik weer weg gegaan. Ze was erg moe dus ik zei dat ze maar lekker moest gaan slapen.

”ik hou van jou mama”

”ik ook van jou lieverd”

De volgende ochtend heb ik naar het ziekenhuis gebeld en gevraagd hoe ze de nacht is doorgekomen. De nacht is goed gegaan, ze heeft medicatie en haar waardes waren weer op een goed niveau dus ze mocht vrijdagmiddag naar de gewone afdeling.

Vrijdag zou ze ook nog een mri scan krijgen en een CT scan van buik en longen, om te kijken waar die plekjes vandaan kwamen. Ze stonden voor een groot raadsel en begrepen er helemaal niks van.

Om 15:00 zou ik gebeld worden tijdens het gesprek met de arts. Om 15:40 was ik nog niet gebeld dus heb ik zelf maar gebeld. Ik werd uiteindelijk gebeld met video door de arts.

”We hebben vandaag een mri en een CT scan gemaakt. Daar hebben we op de scan gezien dat ze een grote tumor heeft in haar linkerlong, met uitzaaiingen in haar long, nier, veel lymfeklieren en in haar hersenen. Dinsdag krijgt ze een weefselpunctie en daarna kunnen we pas zeggen hoe erg het is, wat de behandeling gaat worden, welke behandeling er gaat komen, of er uberhaupt wel behandeld kan worden of hoelang ze nog heeft”

Hoppa, daar ging de grond weg onder mijn voeten. Ik heb nog even met mama gesproken en ik heb het idee dat ze het zelf nog niet goed realiseert. Ook denk ik, dat ze er misschien wel heel luchtig over doet om mij in bescherming te nemen. Ik heb geen idee.

Ik ben er kapot van. Ik huil veel, maar voel me ook leeg. Ik heb een heel raar gevoel in m’n lijf en hoofd en weet niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ik moet het gewoon even laten gebeuren denk ik. Ertegen vechten heeft geen zin, maar wegstoppen lukt me ook niet. Ik heb gelukkig veel mensen om me heen die me steunen en de teams meeting met de liefste mensen helpt ook heel erg. Samen kletsen, samen lachen, samen huilen, samen eten. Het is fijn dat deze mensen er zijn en ik ben er onwijs dankbaar voor. Woensdag komen er ook 3 grote schatten om me te helpen met inpakken, aangezien ik zaterdag dit mooie plekje moet verlaten.

Ik vind het moeilijk, ik ben bang dat ik terug ga vallen, maar ik ga m’n best doen om dat niet te laten gebeuren, niemand heeft daar nu wat aan. Ik heb het gevoel dat ik sterk moet blijven om er voor mama te kunnen zijn.

Mama en ik hebben niet altijd de beste band gehad samen. We lijken veel op elkaar en dat botst heel vaak. Zoals jullie weten ging het de afgelopen tijd ook niet helemaal lekker. Die gevoelens heb ik keihard laten vallen. Ik heb altijd mijn liefde voor haar in m’n hart gehouden no matter what er gebeurde en dat gaat nu overheersen. Alles wat er is gebeurd tussen ons is nu niet meer belangrijk. Wat nu belangrijk is, is dat ik er voor haar ben en dat we hopen op nog een beetje positief nieuws dinsdag.

Ik heb hoop, maar zie het ook heel somber in. Ik hoop dat het allemaal goed komt maar de gedachtes dat het ook helemaal fout kan gaan vliegen ook door m’n hoofd. Het liefste sla ik dat nu even weg, ik wil daar nog niet aan denken.

Gister heb ik haar hamster thuis opgehaald zodat ik die kan gaan verzorgen. Nadat ik haar hamster heb opgehaald ben ik samen met Komal naar haar toe gegaan. Even op bezoek, even knuffelen en kletsen. Het was fijn om haar te zien, maar ook heel eng. Ze komt best warrig over en zoals ik al zei, heb ik het idee dat ze het nog niet door heeft of dat ze mij in bescherming neemt.

Ik weet niet zo goed wat ik met m’n gevoel aan moet. Ik weet niet hoe ik het een plekje moet geven en of er uberhaupt wel een plekje voor te geven is. De afgelopen dagen gaan eigenlijk een beetje aan me voorbij, ik kijk tv maar weet niet waar ik naar kijk.

Gelukkig heb ik de mensen van de teams meeting. De hele dag staat die aan en de hele dag kletsen we wat. We lachen en hebben ook serieuze gesprekken. Voor mij is dit nu een heel fijn vangnet en ook even goede afleiding.

Zoveel gevoelens door elkaar. Dankbaarheid, liefde, verdriet, angst, bezorgdheid, leegte.

Voor nu, over me heen laten komen. Mezelf staande houden. Er voor mama zijn, met mama bellen. Dingen regelen.

Ik hou van je mama. Ik geloof in jou. Het komt goed.