De laatste twee weken in dit fijne huisje zijn aangebroken. Over precies twee weken zit ik op mijn bank ook, maar dan in het huis van m’n vader. Het is echt een enorm dubbel gevoel en daar weet ik nog niet zo heel erg goed mee om te gaan.
Deze plek heeft mij geleerd hoe het voelt om me een keer écht thuis te voelen. Zo voelt thuis dus, iets waar ik al jaren naar zoek. En nu is het hier, maar dalijk is het weg.
De afgelopen weken heb ik naast het gevoel van thuis ook heel veel meer geleerd.
Ik heb geleerd hoe ik voor mezelf moet zorgen, geleerd hoe ik voor Do ook het beste kan zorgen. Ik heb geleerd hoe ik het beste boodschappen kan doen, hoe ik het goedkoopst een maaltijd op tafel zet en hoe ik er voor mezelf moet kunnen zijn. Want uiteindelijk, ben je toch alleen en moet je jezelf bij elkaar rapen op momenten dat het niet goed gaat en er niemand aan je letterlijke zijde staat. Tuurlijk heb je wel je vangnet aan de andere kant van de telefoon, maar uiteindelijk moet je het toch zelf doen.
Hoe ik in het begin elke avond met Lies belde omdat ik een paniekaanval had, zit ik nu gezellig elke avond in een teams meeting met fijne mensen. Ook zit ik gewoon in de avond lekker tv te kijken en weet ik me in de avond te vermaken. Ik ben zelfs op het punt gekomen dat ik uit kijk naar de avond, terwijl ik in het begin dacht ”de avond moet ik zien te overleven, hoe ga ik dat doen?
Het hielp natuurlijk niet mee dat ik ziek werd in de eerste weken. Die bijholte ontsteking was echt een klap voor m’n lijf, maar ook voor mijn mentale gesteldheid. Ik kan denk ik wel met recht zeggen dat ik in die periode echt een terugval heb gehad, maar ik kan ook zeggen dat ik er onwijs veel van geleerd heb en dat het me toch wel een soort van boost heeft gegeven. Ik had even m’n vader en Lies nodig, die weer in de auto moesten stappen als ik een paniekaanval had. Dan maakte ze me weer rustig en dan was het weer goed. Bij de laatste échte paniekaanval heb ik Lies gebeld, maar ben ik er uiteindelijk wel gewoon uit gekomen zonder dat ze hierheen moesten. De dagen erna heb ik nog even daar gegeten om mezelf wat meer vertrouwen te geven dat het wel goed ging.
De afgelopen weken heb ik ook heel erg naar het negatieve gekeken. Ik ben nu aan het leren dat dat eigenlijk helemaal niet nodig is. Ik baalde van mezelf als ik weer eens zat te huilen, maar het feit dat ik daarvoor m’n complete huishouden had gedaan was ik dan even vergeten. Ik was aan het huilen en dat moet niet want ik moet genieten. Waarom zit je nou weer te huilen? Waarom moet je nou weer jezelf klote zitten voelen? Terwijl m’n huis op orde is, ik er wel gewoon zit en het wel gewoon voor elkaar heb?
Ik heb wel eens slechte dagen gehad, dan belde ik naar Lies en kon ik uiteindelijk daar eten. Om hulp vragen, dat is denk ik ook wel iets wat ik heb geleerd. Sneller om hulp vragen en het niet uit de hand laten lopen. Om hulp vragen vind ik altijd enorm moeilijk en nu gaat dat toch een stukje makkelijker.
Ik heb in gezien dat het niet makkelijk is om op jezelf te wonen, maar dat ik het wel gewoon kan. Ik kan voor mezelf zorgen, oké, misschien niet helemaal op de goede manier, maar ik kan het wel. Ik heb iedereen verbaasd en eigenlijk mezelf nog het meeste.
Ik heb vaak gedacht ”ik wil naar huis” waarop ik mezelf dan corrigeerde van ”ja, vriendin. kan je wel zeggen, maar je bént thuis.” Vorige week realiseerde ik me dan ook echt volledig voor het eerst dat ik echt thuis ben. Een mooi, maar ook pijnlijk momentje.
Het mooiste vond ik eigenlijk nog de schoonmaakmomenten. Je eigen plekje lekker schoonmaken, muziek keihard aan en lekker vals mee zingen. Doen waar je zelf zin in heb en gewoon gaan.
Ik had gewild dat ik me wat meer kon ontspannen met creatieve dingetjes doen maar dat is niet helemaal gelukt. Het is ook helemaal niet erg, als ik kijk naar wat er allemaal wél is gelukt.
Het was niet makkelijk, want de volledige periode was in lockdown en met avondklok. Dat vind ik wel echt enorm jammer, maar ja, het is niet anders. Ik geloof wel dat in de toekomst, wanneer ik m’n echte eigen huisje heb, dat ik het dan wel in kan halen ofzo.
Ik had eigenlijk verwacht dat ik het niet vol zou houden. Ik had verwacht dat ik halverwege zou opgeven en m’n spullen zou pakken en weg zou gaan, want ja, dat is eigenlijk altijd al zo geweest. Ik moet eerlijk zeggen, het feit dát ik het heb volgehouden komt ook meerendeels door Domino. Domino heeft me echt enorm gemotiveerd en ervoor gezorgd dat ik niet zomaar op kan geven.
Uiteindelijk zijn we 2 maanden en anderhalve week verder en ga ik weer m’n favoriete zinnetje gebruiken. ”I’m still standing” en ik ben er trots op.
Deze week word nog even vol op genieten. Ik wil eigenlijk niet teveel huilen deze week, want ik wil m’n energie in deze mooie plek stoppen. Volgende week staat in het teken van inpakken.
De afgelopen tijd was een cadeautje. Zoals ik al eerder heb geschreven, ik wil naar deze tijd terug kijken met een glimlach op m’n gezicht omdat ik dit heb mogen meemaken en niet met een dikke traan omdat het voorbij is.
Natuurlijk zijn er tranen, ik ben hier gegroeid en me thuis gaan voelen en dat ben ik dalijk wel weer kwijt. Tuurlijk komen er tranen omdat het voorbij is dalijk, maar dat is menselijk denk ik. Ik ga het allemaal onwijs missen en dit is een periode die ik nooit meer van m’n leven ga vergeten.
Ik wou dat ik dit allemaal even op pauze kon zetten, even bevriezen ofzo en het dan helemaal zou kunnen omarmen. De tijd is zo belachelijk snel gegaan, ik wil dit eigenlijk gewoon nog even wat langer vast houden. Maar dat gaat niet, dus hou ik het maar vast in m’n herinneringen. Als ik dan op m’n bank zit en ik kijk naar m’n woonkamer en keuken dan voel ik trots, liefde en licht. Dat gevoel is er heel lang niet geweest. Ik denk al heel veel jaren niet. Het is een soort van nieuw voor me. Dat wil ik proberen vast te houden. Ik weet nu dat dat gevoel er wel gewoon kan zijn.
Ook heb ik geleerd dat het oké is om niet altijd oké te zijn. Het is oké om niet elke dag te stofzuigen, het is oké om een keer wat langer in bed te blijven liggen. het is allemaal oké, als ik mezelf daarna maar wel weer gewoon bij elkaar kan rapen en het dan wel weer op kan pakken.
Ik heb een beetje de zenuwen over de tijd die gaat komen, ik heb de zenuwen voor mijn eigen gevoel. De hele tijd denk ik al aan het moment dat ik hier voor de laatste keer de deur achter me dicht trek, dat ik hier nooit meer terug kom. Het doet me veel verdriet en zo typ ik dit dan nu ook met tranen in m’n ogen. Ik wist dat het tijdelijk zou zijn, maar toch ben ik me enorm gaan hechten aan deze plek en aan de buurt. Aan de mensen die hier rondlopen en mij ook het gevoel geven van thuis zijn. De hondjes waar Do mee speelt en de buren die elke dag weer verbaasd zijn over hoe Do vooruit is gegaan. Ik voel me gezien en ik heb het gevoel dat ik er bij hoor en toch wel een soort van functioneer in het leven. Ik ben wat meer van het leven gaan houden en dat is echt heel lang geleden dat ik dat gevoel heb gehad.
Dat gaan we vast houden. Dalijk bij m’n vader en Lies ga ik gewoon door hoe ik nu bezig ben en keihard knokken om alsnog m’n eigen plek te kunnen vinden. Zonder angst, met heel veel zin er in, wetend dat ik het wel kan.
Eigenlijk wilde ik nog geen stukje schrijven over de afgelopen periode maar op een of andere manier moest ik het toch even voor mezelf opschrijven. Even m’n hoofd leegmaken.
Nu ga ik even lekker naar buiten met Do, even een frisse neus halen. Verder komen vandaag m’n boodschappen binnen en ga ik lekker zitten kletsen op teams en m’n ding doen. Het komt allemaal wel goed en dat besef ik me nu.
Ik wens jullie een hele fijne dag!
Dikke knuffel
Danielle
Hey! Ik ben ondertussen 42, en ook ik loop af en toe gewoon vast. Niks ergs aan. Belangrijkste is denk ik dat je je herpakt. Met of zonder hulp. Toegeven dat het (soms) gewoon even niet gaat is de grootste stap. Ik heb ondertussen geleerd dat kleine stapjes maken ook goed is. Net als af en toe even stilstaan en om je heen kijken. Zo zie je de mooie dingen beter en dat ga je meer en meer waarderen.
Het komt wel goed!
Groetjes Ron.