Ik heb al een tijdje niks geschreven en daar baal ik eigenlijk wel van.
Ik had gehoopt dat ik de discipline had gehad om elke dag te schrijven, ook voor mezelf om terug te kunnen kijken op deze leuke periode.
Inmiddels is het alweer 6 april. Het op mezelf woon avontuur is alweer bijna voorbij. Maar, daar wil ik me eigenlijk nog niet op focussen.
Voor nu wil ik de laatste drie weekjes nog even keihard genieten. Ik ben natuurlijk al wel bezig met voorbereidingen, opslagruimte reserveren, lijstjes maken etc. Ik wil alles zo soepel mogelijk laten verlopen zodat er zo weinig mogelijk stress bij komt kijken dalijk.
Helaas heb ik geen woning gevonden, dus dat betekend dat ik terug ga naar m’n vader z’n bank en Do’tje gaat naar m’n moeder. Daar word ik heel erg verdrietig van, het idee dat ik dalijk niet meer samen ben met mijn allerliefste hondenkind. Ik denk dat ik het daar nog het moeilijkste mee ga hebben. Als ik er al aan denk staan de tranen al in m’n ogen en word m’n keel al dicht geknepen.
Eigenlijk wilde ik in deze blog een terugblik naar de afgelopen periode schrijven, maar dat ga ik nog helemaal niet doen. Dat betekend voor mij dat het een einde is en dat is het nog niet. Ik heb nog drie weekjes om te genieten en om heerlijk m’n eigen ding te doen. Nog drie weekjes om maximaal te genieten en te kroelen met Domino.
Wat ik de afgelopen periode wel heel erg heb gedaan is kijken naar het negatieve. Ik wil me gaan focussen op de positieve dingen. Het is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar ik wil het toch proberen.
Ik merk dat doordat ik heel erg focus op het negatieve, dat m’n angsten en spanningen heel erg aanwezig zijn weer. Ik wil daar zo graag vanaf, het is zo vermoeiend en eigenlijk helemaal niet nodig. Want het gaat wél goed. Ik sta er nog, ik heb voor mezelf kunnen zorgen, ik heb voor m’n hond kunnen zorgen en voor m’n konijnen. Ik heb (bijna) elke dag goed gegeten en m’n huis is schoon en opgeruimd.
Ik heb een week geprobeerd met een planning te leven trouwens, maar dat lukte niet zo goed. Ik had zoveel druk op mezelf gelegd, dat ik na drie dagen helemaal kapot was. Nu weet ik mezelf wel bezig te houden. Soms ook niet, maar dat is helemaal niet erg. Ik heb mezelf verteld dat het helemaal niet erg is om bijvoorbeeld een dag niet te stofzuigen. Ik moet niks en dat is moeilijk te accepteren soms.
Sinds vorige week heb ik eindelijk m’n fiets hier. Doordat mijn conditie heel slecht is en ik een ov angst heb ontwikkeld was het voor mij heel moeilijk om wat verder van huis te komen zonder afhankelijk te zijn van andere. Nu ik m’n (elektrische) fiets hier weer heb ga ik makkelijker de deur uit en ga ik sneller naar bijvoorbeeld het winkelcentrum. Mijn fiets geeft me zo’n groot gevoel van vrijheid. Het is gek, ik kan natuurlijk zo het ov in stappen, maar omdat ik het niet durf voelde ik me zo ontzettend opgesloten. Nu heb ik dat stukje vrijheid weer terug en kan ik ergens heen gaan zonder er al te veel over na te denken.
Vorige week heb ik ook m’n balkon gezellig gemaakt. Het was heerlijk weer! Het was boven de 20 graden dus heb ik lekker een paar dagen buiten gezeten samen met Domino. Laatste dag van de warmte had ik het er wel moeilijk mee omdat ik eigenlijk niet zo goed tegen de warmte kan.
De afgelopen dagen heb ik veel bij m’n vader en Lies gegeten. Dat was meer omdat het zo uit kwam, maar ook omdat ik twee keer niet thuis durfde te eten. De eerste keer was met een eigen gemaakte pastasalade wat ik opeens niet durfde omdat het zo warm was. De tweede keer was pizza! Ik heb pizza gegeten.. Jeetje wat vond ik dat spannend.
Ik vond de pizza heel erg lekker, maar heb wel de avond en de dag erna alleen maar paniek gehad, dus ben ik bij mezelf na gaan denken of dat het wel waard is geweest. Ik weet dat ik er overheen moet stappen, maar het kost zoveel energie op het moment dat ik het gewoon voorlopig nog even niet meer doe.
Ik wil vooral m’n energie in leuke dingen stoppen. Zoals ik al zei, focussen op het positieve. M’n energie stoppen in studeren, creatieve dingen doen en wandelen en spelen met Domino. Niet in de paniek.
Vandaag wilde ik met de fiets naar een ander winkelcentrum gaan, maar het is echt rot weer. Het waait onwijs hard, het sneeuwt, hagelt en regent. Op de elektrische fiets vind ik dat dan best wel spannend om dan de fiets op te stappen.
Wel ga ik zo even wandelen met Do en dan studeren.
Studeren is niet echt gelukt de afgelopen periode. Vind ik wel jammer, omdat ik er wel echt zin in heb. Ergens heb ik de rust daarvoor niet kunnen vinden. Nu ga ik de rust er voor maken. Het is toch rotweer buiten, dus kan ik beter gaan studeren in plaats van tv kijken op de bank en dan weer moe zijn omdat ik niks heb gedaan.
Hoe het nou eigenlijk écht met me gaat?
Het gaat goed, denk ik. Zoals ik al zei, ik sta er nog. Ik heb me door deze periode heen geslagen en het is me gelukt. Nu moet ik een beetje huilen, van trots denk ik. Niemand had verwacht dat het me zou lukken, maar, i did it!
Wat ik ook al schreef, is dat de angsten wel heel erg aanwezig zijn. Dat komt denk ik omdat ik me er teveel op focus. Het zijn ook meer angstgedachten, in plaats van daadwerkelijke paniekaanvallen. Dat laat zien dat ik veel te veel in m’n hoofd zit en dat is jammer.
Ik zou geholpen worden door een reintegratie coach, alleen is dat helaas afgebroken. Uiteindelijk kunnen ze me dat toch niet bieden door bepaalde redenen en dat vind ik wel heel erg jammer. Ik wilde graag hulp en stond er ook voor open om geholpen te worden. Nu heb ik nog geen hulp en dat vind ik een beetje lastig. Maar ook dat komt wel weer.
Qua gewicht schommel ik heel erg. Dan gaat het weer een tijdje goed en langzaam naar boven en vervolgens knalt m’n gewicht opeens weer naar beneden. Ik probeer daar niet teveel waarde aan te hechten, want ik weet dat ik wel m’n best doe met eten en drinken. Ik weet dat ik gewoon goed ontbijt en avondeten eet. Lunch lukt nog niet altijd, maar het feit dat ik avondeten eet is al een hele stap.
Ik weet dat ik dit wel vaker heb gezegd, maar ik wil weer proberen meer te bloggen. Even dat momentje in de dag vinden om wat te schrijven. Ik wil deze laatste drie weken hier genieten en ook vastleggen. Om te laten zien, aan mezelf, dat ik het allemaal wel kan. Ik wil na deze periode er met een big smile op terug kijken om te zien wat voor mooie kans ik heb gehad en niet met een traan omdat het voorbij is.
Nu ga ik mezelf klaar maken voor de dag en wandelen met Do. Ik hoop dat het zo even lekker droog is zodat Do rustig buiten kan lopen.
Ik wens jullie een hele fijne dag toe
Knuffel
Danielle