Jeetje, wat vliegt de tijd.
Ik heb al een hele tijd niks van me laten horen en ik wil daar sorry voor zeggen. Tegen jullie, maar ook tegen mezelf. Verstoppen is namelijk niet de oplossing.
De afgelopen tijd heb ik mensen wel op de hoogte gehouden via twitter, maar dat is toch anders dan in m’n blog.
Ik schreef in m’n laatste post dat de donkere wolken in m’n hoofd weer aanwezig waren en heb daarna niks meer geschreven. Ik kon het gewoon niet opbrengen om m’n laptop te pakken en een stukje te schrijven.
De afgelopen periode heb ik veel gehuild. Ik heb het er moeilijk mee hoe verdomd snel de tijd gaat op het moment, ik ben immers al over de helft van de periode dat ik in deze woning mag zijn. Ik ben heel erg hard op zoek naar een woning voor na deze periode, maar dat wil allemaal maar niet lukken. Ik ben aan het solliciteren en daar krijg ik ook de ene afwijzing na de andere. Ik mocht bij een woning komen kijken, maar kreeg uiteindelijk toch te horen dat daar geen honden mogen. Geen Domino is gewoon geen optie.
Ik blijf reageren, heb me op meerdere sites aangemeld en blijf steeds hopen. Ik heb nog 5 weken de tijd, heb er moeite mee. Het maakt me verdrietig als ik eraan denk dat ik dalijk m’n eigen plekje weer kwijt ben (terwijl ik wist dat dit ging gebeuren) Ik heb het moeilijk met het moment dat gaat komen, dat ik deze deur voor de laatste keer achter me dicht ga trekken, Domino weer naar m’n moeder gaat en ik weer naar de bank van m’n vader. Dat ik niet weet waar ik m’n meubels moet laten, waar ik zo blij mee ben en zo trots op ben.
Hoe gaat het nou echt met mij? Naast alle angsten en verdriet over de toekomst probeer ik heel hard te genieten in het nu. Ik heb twee weken zitten huilen over de toekomst en eigenlijk is dat natuurlijk zonde van je tijd. Ik lag in bed tot 11 uur/ half 12, lag op de bank en deed wat dingen in het huishouden. Ging wel wandelen met Do, ik geniet toch zo erg van Do.
Afgelopen maandag heb ik het roer omgegooid. Opstaan om 9 uur, vroeger ontbijten, planning maken voor mezelf. Mezelf bezig houden, genieten van de periode die ik hier nog wel heb. Lekkere muziek aan, doen waar ik zin in heb en heb een grote schoonmaak gehouden. Heerlijk wandelen met Do en vooral veel kroelen met hem. Meezingen met de muziek, keihard. Meehuilen met de muziek, want ook de tranen moeten er uit. Niet meer vechten tegen mezelf, maar mezelf gewoon een schop onder de reet geven en genieten.
Het eten gaat alweer beter. Ik neem na het eten in de avond geen stressmomentjes meer en ga elke keer lekker wandelen met Do. Wel slik ik nog steeds m’n lorazepam te vroeg, maar oke, dat is voor nu niet zo erg.
Gisteren ben ik zelfs spontaan met de metro naar het winkelcentrum gegaan, compleet onvoorbereid en eigenlijk viel het op die manier allemaal wel mee. Ik had geen paniek, had met mezelf afgesproken één winkel in te gaan, maar ben uiteindelijk ook nog in twee andere winkels geweest. Verder heb ik gister vooral gelezen, iets wat ik al een hele lange tijd niet kon omdat ik daar de concentratie niet voor had.
Wat ik nu al geleerd heb in de afgelopen drie dagen is dat het veilige loslaten heel eng kan zijn, maar ook heel mooi. Mijn hoofd en lichaam moet daar aan wennen maar uiteindelijk gaat het allemaal goed. Ook ben ik aan het leren om me te focussen op het positieve in plaats van het negatieve. Ik kan me er dan zoals gister heel erg aan storen dat ik zo moe was, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo gek. Maandag het hele huis schoongemaakt, elk hoekje en gaatje, meer dan 10.000 stappen gezet en gister met de metro naar de winkels. Tuurlijk ben je dan moe. Na een uurtje balen begon ik dat in te zien en ging het eigenlijk alweer wat beter.
Ik heb gister ook gekookt, sinds lange tijd heb ik weer andijvie stampot gegeten. Ik vond het dood eng, het koken, maar ook het eten ervan. Ik was trots dat ik had gekookt en deelde dat, daar kwam een reactie op wat mij enorm triggerde naar een paniekaanval en een huilbui. Ik wilde niet meer eten en het was eigenlijk alweer klaar. Uiteindelijk heb ik mezelf toch bij elkaar weten te rapen en heb ik m’n bord leeggegeten.
Ik vind het eng hoe snel zoiets om kan slaan in m’n hoofd, maar ik vind het ook fijn dat ik me wat sneller kan herpakken en dat laat zien dat ik toch wat sterker aan het worden ben.
Een halve dag later schrijf ik weer verder, de deurbel ging namelijk. Er kwamen twee mensen om het ventilatiesysteem te controleren en daarna moest ik snel Do uitlaten omdat ik om 12:00 een afspraak had met m’n psycholoog. Na m’n psycholoog een afspraak bij BigBazar.
Vanmiddag ging ik lunchen en toen overviel het gevoel van angst en paniek me weer, wat werd vervolgd door eenzaamheid. Ik heb m’n vader en Lies geappt, ik ben opgehaald en we hebben patat gegeten, gekletst en geknuffeld.
Altijd als ik bij hun ben heb ik het idee dat ik veel te veel praat, maar eigenlijk zijn zij de enige waar ik echt tegen praat, in real life zegmaar.
Eenmaal thuis gekomen heb ik m’n e-smoker gemaakt, die had ik laten vallen en het glas was gebroken. Daarna lekker gewandeld met Do en nu op de bank onder een dekentje tv kijken.
Het was een fijne avond, even niet alleen. Even gezellig kletsen en samen eten. Die dingen doen mij op het moment zoveel goed. De eenzaamheid valt me tegen, had het minder heftig verwacht. Nou helpt de avondklok en de coronamaatregelen ook niet mee natuurlijk.
Morgen komt Do z’n nieuwe mand binnen, dus daar kijk ik heel erg naar uit. Ik word er enorm blij van als ik Do kan verwennen en geniet daar dan ook oprecht van. Ik geniet sowieso heel erg van hem. Ik kroel veel met hem, soms moet ik dan ook huilen, van de liefde. Van geluk.
Ook loopt hij weer sinds kort los hier in het losloopgebied. Dat gaat helemaal goed en als hij losloopt kan ik het wandelen op een of andere manier nog beter volhouden omdat ik geniet van zijn blije huppeltjes en dan veel meer met hem bezig ben.
Mijn gewicht is nog wel een dingetje. Vorige week eindelijk van m’n ondergewicht af, nu weer een kilo lager dus weer op ondergewicht. Het schommelt enorm maar ik heb er alle vertrouwen in. Ook wel wat angsten, maar het vertrouwen is wat groter geworden. Dat is een hele stap vooruit!
Morgen heb ik eigenlijk geen planning. Ik wil morgen een dagje niet streng voor mezelf zijn en kijken of ik mezelf spontaan bezig kan houden. Wel wil ik om 9 uur opstaan en op tijd ontbijten, aankleden en Do uitlaten. Verder komt Do z’n nieuwe mand tussen 14:00 en 18:00 dus dat is even lastig. Ik hoop dat hij vroeg komt morgen, ben heel erg benieuwd. Vandaag ook gesprek met de psycholoog gehad. Toegegeven dat ik meer hulp nodig heb dan dat ik nu krijg en we gaan kijken hoe we dat in werking kunnen gaan zetten. De wil en motivatie is er, ik wil van de angsten af. Op z’n minst er beter mee om kunnen gaan. Vraag me heel erg af of het wel beter word, of dat dit zo de rest van m’n leven gaat blijven?
Hij vroeg hoe ik de toekomst zag. De toekomst is voor mij nu een beetje donker, ik weet niet wat ik kan verwachten en zie nog niet zo snel gebeuren dat de angsten minder gaan worden, maarja, aan de andere kant, kijk waar ik nu sta in vergelijking tot vorig jaar. Vorig jaar kreeg ik een paniekaanval na een patatje en nu at ik patat na een paniek aanval.
Het gaat ergens zoveel beter, maar mijn hoofd doet soms voor van niet. Eigenlijk zou ik mijn hoofd gewoon uit moeten kunnen zetten, maar ja, als dat zó makkelijk was geweest, waren er een stuk minder problemen in de wereld geweest.
Nu nog even genieten van de rust en van Do en dan dalijk lekker naar bed. Ik ga niet beloven wanneer er weer een post gaat komen, want ik kan dat gewoon niet waar maken en word dan te streng naar mezelf waardoor ik er veel te veel druk op leg. Zo word het voor mij ook minder leuk om het bij te houden.
Wel ga ik m’n best doen. Wel ga ik me proberen minder te verstoppen. Ik ste l me al wel heel veel meer open op twitter op het moment, maar dat is toch anders dan deze blog. Uiteindelijk ben ik deze blog ook gestart als een soort houvast voor mezelf ofzo.
Tot snel
Danielle