Al een paar dagen ben ik een soort van gevloerd met een flinke bijholte ontsteking. Daardoor vond ik het ook heel moeilijk om een blogpost te schrijven. Ik baal ervan, waarom word ik nou precies in de tweede week van het alleen wonen ziek?
Het gaat wel goed thuis met Do, maar ik heb het ook heel moeilijk op het moment. Misschien komt dat door de ontsteking? Ik heb geen idee. Ik probeer er het beste van te maken maar heb eerlijk gezegd sinds zondag al niet meer gekookt. Ik heb wel gewoon gegeten, had gelukkig dingen in de vriezer liggen die ik eerder had gemaakt. Sinds zondag voel ik me niet lekker en huil ik best wel veel. Ik slaap slecht omdat alles helemaal dicht zit en ook omdat het heel koud is trouwens. (Daar komt hopelijk vanaf vandaag verandering in want mijn dekbed komt vandaag)
Het lukt me wel heel goed om alles opgeruimd en schoon te houden. Het kost me iets meer moeite op het moment maar het lukt wel en dat verbaast me. Ik weet ook nog steeds elke dag de ballen bij elkaar te rapen om naar de winkels te gaan om eten enzo in huis te halen. Ik geniet met Do en wandel, maar wandel nog niet zo veel als ik zou willen.
Deze week is voorbij gevlogen. Het was een moeilijke week en het is natuurlijk ook wennen, om alleen te zijn.
Afgelopen nacht heb ik echt een drama nacht gehad en bijna niet geslapen. Veel nachtmerries en pijn gehad en last van m’n buik gehad. Die buikpijn heeft altijd zoveel invloed op hoe m’n dag gaat zijn. Wanneer kom ik daar dan van af?
Ik ben vandaag wel even naar de winkel gegaan en daarna heb ik m’n Xenos bestelling uitgepakt. Ik heb m’n tafel versierd en ben er helemaal blij mee!
Daarna ben ik op de bank gaan zitten en sloeg de emotie weer toe. Ik zie mensen gezellig met elkaar schaatsen en gezellig doen en ik zit op de bank met m’n paracetamol, neusspray en vitaminepillen. En dan ga je nadenken he, wat mis ik het om met vrienden te zijn. Dat zit me al een tijdje dwars maar slaat nu in als een bom. Ik voel me zó eenzaam en ik vraag me af hoe ik van dat gevoel af kan komen tijdens deze stomme lockdown. Ik huil erom en baal ervan. Ik mis mensen om me heen, gezelligheid en 100% de dansschool.
De dansschool, waar ik elke dag te vinden was. Dat is nu al 2 maanden weg en het doet zo’n pijn. Er is ook geen vooruitzicht wanneer dat weer terug komt. Ik werd gewaarschuwd, al jaren, ”als de dansschool wegvalt heb je niks omdat je je alleen maar daarop focust” en ja hoor, iedereen had gelijk.
Ik baal van mezelf omdat ik me zo voel. Ik vind dat ik mezelf bij elkaar moet rapen en moet gaan genieten van m’n plekje maar op het moment lukt dat even niet en dat neem ik mezelf heel erg kwalijk. De laatste dingetjes uitpakken, elke dag koken, gezellig wandelen, het lukt gewoon even niet. Ik weet wel bijna zeker dat dat nu ook komt door die bijholte ontsteking want daarvoor lukte het wel gewoon. Dit is voor nu gewoon even de druppel en ik hoop dat het snel weer over is.
Gister was ik even bij m’n vader en lies, iets waar ik heel erg naar verlangde, maar ik vond het lastig. Heel lastig, omdat m’n energielevel zo laag ligt op het moment. Eenmaal weer thuis ben ik wel lekker op de bank gekropen en genoot ik wel weer van de rust.
Ik denk dat dit de laatste dag is dat ik me zo vervelend voel, dat het vanaf vandaag alleen maar beter kan worden. Ik ben al anderhalf jaar niet meer verkouden of iets geweest, omdat ik altijd binnen zat door die operatie enzo. Misschien is dat de reden dat ik he nu even net wat minder goed kan hebben. Vroeger ging ik altijd door met een verkoudheid en dergelijke en nu vind ik het doodeng om ziek te worden. Ik ben de angst zo zat, dat maakt het me zo verdomd moeilijk. En de coronacrisis. Ik ben op, ik wil gezelligheid, de dansschool, mensen op bezoek en leuke uitstapjes. ”Gelukkig” ben ik niet de enige die dat wilt en daar naar verlangd, maar het doet wel heel veel pijn.
Ik hoop dat de volgende post weer wat positiever is en ik wil weer wat meer gaan posten. Het spijt me dat ik zo lang niks van me heb laten horen, ik stel mezelf daar ook een beetje in teleur.
Maar, gelukkig heb ik een mooie tafel. En Do bij mij, want jeetje, wat had ik gemoeten zonder Do? Als ik huil krijgt hij mij binnen no time weer aan het lachen en vanmiddag hebben we gewoon even samen liggen slapen op de bank.
Op naar beter worden. Ik ga even andijvie stamppot maken. Mijn lijf schreeuwt om energie om de ontsteking eruit te vechten. Vanavond The Voice of Holland kijken en dan lekker op tijd naar bed. Hopen op een betere dag morgen en daar ga ik ook voor de volle 100% voor.
Vandaag was kut, morgen beter.
Knuffel
Danielle